به گزارش «پرشین خودرو» به نقل از عصر ایران، البته نقدهایی جدی بر سخنان احمدی نژاد وارد است از جمله این که احمدی نژاد نمی تواند همانند یک فرد خارج از دولت، نقش اپوزیسیون بازی کند و بگوید این چه وضعی است؟ اتفاقاً او باید به این سوال پاسخ بدهد. زمان پرسیدن چنین سوالاتی برای او، 8 سال قبل بود که کاندیدای ریاست جمهوری شده بود و می خواست با نقد وضع موجود کسب رأی کند. این بحث را زیاد مطول نمی کنیم و به موضوع دیگری که مغفول ماندهو دغدغه نوشتار حاضر است می پردازیم. احمدی نژاد، در گفت و گوی تلویزیونی اش از این که قیمت خودروهای داخلی گران است، گلایه کرد و نهایتاً با اشاره به مواد به کار رفته در خودرو پرسید: کیلویی چند؟! اکنون، بحث بر سر این است که چه کنیم قیمت خودروهای داخلی کاهش یابد یا مثلاً در این باره صحبت می شود که پیش فروش ها، باید به قیمت قبلی باشد و نظایر این بحث ها. واقعیت اما این است که همه این بحث ها انحرافی است و سطح تحلیل باید از این صحبت های پیش پا افتاده بالاتر برود و اصل صنعت خودروسازی در 2 حوزه مورد نقد بنیادین قرار بگیرد: 1 - آیا اساساً خودروسازی برای ایران صنعت مناسبی است؟ برآورد می شود از نیمه دوم دهه 40 که محمدرضا پهلوی خط تولید پیکان را در ایران افتتاح کرد تا به امروز، حدود 200 میلیارد دلار در کشور، صرف صنعت خودرو شده است؛ اما خروجی این سرمایه گذاری نجومی، خودروهایی است معرّف حضور همه ایرانیان است: عمدتاً پرمصرف، آلاینده، ناایمن، مرگبار، از رده خارج شده و البته گران! این رقم کلان، در حالی در ایران به پای خودروسازی ریخته شده و نتیجه نداده که اغلب کمپانی های بزرگ خودروسازی با ارقامی به مراتب کمتر از این هزینه های میلیاردی شکل گرفته و بازارهای جهان را فتح کرده اند. از همان ابتدای شکل گیری صنعت خودروسازی هم این بحث در میان کارشناسان مطرح بود که بهتر است به جای صنعت خودروسازی، به سمت توسعه صنایعی رفت که با ساختارهای اقتصادی کشور همخوانی داشته باشند؛ این دیدگاه در همان زمان به شاه هم ارائه شده بود ولی او زیر بار نرفت چه آن که صنعت مونتاژ خودرو در ایران را نشانه ای از رسیدن به دروازه های تمدن می دانست ولو آن که پیکان ایران، بازتولید محصولات شرکت شکست خورده انگلیسی تالبوت باشد! اینک، صنعت خودروسازی، با درصد بالای مونتاژ، چنان در تار و پود اقتصاد و سیاست ایران ریشه دوانیده که بسیاری حتی درباره این سوال بنیادین که آیا خودروسازی در ایران، مقرون به صلاح و صرفه است، فکر هم نمی کنند چه رسد به این که بخواهند به جمع بندی هم برسند و کاری کنند. خودروسازی، با همه خوب و بدش، اینک بیخ ریش ایرانیان است و حکم آش کشک خاله را دارد! 2 - اگر بناست که با عبور از دغدغه بند یک، صنعت خودروسازی در ایران ادامه حیات دهد، سوال مهم و مغفول این است که چرا با این وضعیت؟ اگر قرار است خودروساز شویم، یا حتی مونتاژکار خودرو، چرا باید خودروهای از رده خارج دهه های قبل فرانسه و کره جنوبی را همچنان کپی کنیم یا حداکثر، با تغییراتی در پلتفرم و اسم و رسم، دچار توهم نوآوری و تنوع تولید شویم؟! اگر قرار است سالانه میلیاردها دلار ارز از کشور خارج شود تا قطعات خودرو وارد و در داخل سرهم شوند، چرا این ارقام باید معطوف به محصولات غیراستاندارد و از رده خارج شوند؟ و چرا نباید با شرکای تجاری ایران در کیاموتورز کره و پژوی فرانسه، در خصوص تولید محصولات روزشان در خطوط تولید داخلی همکاری کرد؟ تا کی باید مردم در داخل خودروهای غیرایمن داخلی کشته یا به واسطه آلایندگی شان خفه شوند و این در حالی است که هم، ارز کشور بابت همین خودروها خارج می شود و هم مردم به اندازه خودروهای روز دنیا، برای محصولات داخلی هزینه می دهند؟! اگر قرار بر خودروساز بودن مشارکتی با خارجی هاست - که عملاً این طور است - می توان با روزآمد کردن این تعاملات، ایران را به مرکز تولید خودروهای روز دنیا در منطقه تبدیل کرد و بازارهای منطقه از کشورهای عربی گرفته تا آسیای میانه را بامحوریت ایران تغذیه کرد، نه این که خودروهای بیست تا چهل و پنج سال قبل دنیا -که به موزه پیوسته اند- را در سال سیزدهم از قرن بیست و یکم، تولید کرد و با هزار منت و مشکل و گرانی به مردم فروخت و نهایتِ حرف رئیس جمهور هم برای به دست آوردن دل مردم این باشد که بیایید کمی ارزان تر بدهید! خانه از پای بست ویران است خواجه در بند نقش ایوان است