به گزارش «پرشین خودرو»، در اطلاعیه روابط عمومی معاونت حمل و نقل و ترافیک شهرداری تهران با تاکید بر این که طرح سهمیه‏ بندی بنزین در کشور بدون انجام بررسی‏های پژوهشی و تهیه و تدوین یک طرح جامع و نیز بدون انجام نظر‏سنجی از مخاطبان و نیازسنجی از مردم به یک‌‌باره اجرا شد، از تبدیل این طرح از یک فرصت بزرگ تاریخی به یک آسیب اجتماعی و اقتصادی ابراز تاسف شده است. در کلان شهری همچون تهران، سهمیه‏ بندی بنزین تاثیر چندانی در کاهش ترافیک نداشته و بازگشت مجدد خودروهای شخصی، سرعت ناوگان حمل و نقل عمومی را تحت تاثیر قرار داده و میزان مصرف بنزین در پایتخت از زمان اجرای طرح سهمیه‌بندی بنزین روز به روز بیشتر شده و تقریباً به میزان قبل از اجرای طرح مذکور بازگشته است. آن چه مسلم است بین اهداف دولت و انگیزه‌های دارندگان خودرو در مصرف بنزین تفاوت‌های اساسی وجود دارد و همین اختلافات منجر به تغییر رفتار مطلوب که بخشی از آن شامل کاهش استفاده از وسیله نقلیه شخصی و به تبع آن کاهش سفرهای درون شهری می‌شود، نشده است. از طرفی کاهش آلودگی هوای تهران نیز نه تنها محقق نشده، بلکه با تولید بنزین نامرغوب داخلی با میزان اکتان بالا باعث شده تا تابلوهای اندازه‌گیری آلاینده‌های هوا در سطح شهر اغلب در وضعیت هشدار بوده و به رنگ قرمز باشند. در این میان سهمیه‏ بندی بنزین علاوه بر اثر مستقیم بر افزایش کرایه بار و مسافر، در افزایش قیمت کالاهای اساسی و خدمات عمومی نیز تاثیر داشته و باعث آسیب‏های اجتماعی کم سابقه‏ای مانند سرقت بنزین از باک خودروها شده و این‏ تنها نمونه‏ کوچکی از آثار بزرگ روحی و روانی این اقدام نسنجیده در جامعه است که البته آن را با هیچ صرفه‏جویی مادی‌ نمی‏توان جبران کرد. با توجه به مشکلات موجود، این سوال مطرح می‏شود که آیا بهتر نیست دولت به جای استفاده از طرح‏های آمرانه و ارائه آمارهای میلیاردی و نیز وادار کردن مردم به استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی، گزینه اصولی و منطقی همکاری با مدیریت شهری در توسعه ناوگان حمل و نقل عمومی را در دستور کار خود قرار می‏داد تا ضمن کاهش مصرف انرژی و کاستن از مشکل ترافیک، با حفظ محیط زیست شهری رضایت‏ شهروندان را جلب می‏کرد؟ در این ارتباط با توجه به این که استفاده‌کنندگان از وسایل حمل و نقل عمومی، عموماً حقوق بگیر و از نظر درآمد از قشرهای متوسط و پایین جامعه هستند و برای رفت و آمد به محل کار خود اغلب مجبورند در مسیری طولانی از حاشیه شهر به مرکز شهر تردد کنند، به نظر می‌رسد این اقشار که این همه ادعای حمایت از آن‌ها می‌شود، فراموش شده‌ باشند. جالب آن‏جاست که به رغم شعار حمایت از افراد فرودست، این فرادستان و دو، سه دهک بالای جامعه هستند که به راحتی با خودروهای لوکس و گران قیمت‏ خود در بزرگراه‌ها، بلوارها و خیابان‌های پر زرق و برق شمال شهر همچنان ویراژ می‌دهند و دهک‏های میانی و پایینی جامعه نیز چاره‌ای ندارند جز آن که به دلیل عدم پرداخت مطالبات اتوبوسرانی و مترو از سوی دولت همچنان در اتوبوس‏های فرسوده و واگن‏های قدیمی مترو، همچون کنسرو به هم فشرده شوند. بر اساس این اطلاعیه وقتی شهروندان برای استفاده از ناوگان حمل و نقل عمومی شاهد مشکلات فراوانی باشند، طبیعی است که ترجیح می‏دهند از خودروی شخصی خود استفاده کنند، چرا که اجرای طرح سهمیه‏ بندی بنزین بدون توجه به گسترش کیفی و کمی ناوگان حمل و نقل عمومی باعث شده تا مردم از کمبود وسایل نقلیه عمومی در رنج روزانه باشند. در صورتی که این طرح به شکل صحیح اجرا می‏شد، می‏توانست هم منافع مردم و هم مصالح ملی را تامین کند اما این طرح در حال حاضر نه تنها به نفع مردم نیست بلکه مسائل و مشکلات زیادی را نیز برای آن‏ها به ارمغان آورده و سود حاصل از آن به جای عموم مردم نصیب افراد خاص شده است. صرفه‌جویی60 میلیارد دلاری ناشی از سهمیه‌بندی بنزین از سوی دولت در شرایطی با افتخار اعلام می‌شود که متأسفانه، مطالبات قانونی مردم تهران و سایر شهرهای بزرگ کشور از محل اعتبار دو میلیارد دلاری کمک دولت به متروی تهران و سایر کلان شهرهای کشور از محل صندوق توسعه ملی که بارها مورد تصویب و تاکید نمایندگان مجلس شورای اسلامی هم در دوره‌ هشتم و هم در دوره نهم قرار گرفت، هنوز پرداخت نشده است. روابط عمومی معاونت حمل و نقل و ترافیک شهرداری تهران اطلاعیه خود را با طرح این پرسش به پایان رسانده که چرا از 60 میلیارد دلار سود حاصل از سهمیه‏ بندی بنزین، حتی یک دلار نیز سهم مردم کلان شهرهای کشور از جمله مردم تهران نشده است؟