با سرمایه گذاری یک میلیارد دلاری روی طراحی آن، باید گفت حتی یک سانتیمتر از فضا و وزن آن هم هدر نرفته و این خودرو در ردیف ابر خودرو های پرقدرت و پرسرعت دنیا قرار دارد.

برای سبکی بیشتر، مهندسین مرکز بدنه و شاسی آن را از تک بدنه فیبر و کربن قالب بندی شده ساخته اند. تایرهای منیزیمی آن با لاستیک سبک و سفارشی میشلن پوشیده شده اند.

شیشه ها با دستگیره پایین می آیند و کلاً رادیویی وجود ندارد. جایی برای وصل کردن گوشی هوشمندتان نیز وجود ندارد، زیرا بلوتوث سبک تر است.

زیر دریچه عقبی آن یک موتور دیزل دو سیلندری خوابیده است که 47 اسب بخار قدرت تولید می کند. باتری برقی آن 28 اسب بخار تولید می کند که می تواند 31 مایل آن را براند و تا 62 مایل بر ساعت سرعت داشته باشد. می توان آن را در عرض یک و نیم ساعت کاملاً شارژ کرد. حداکثر سرعت آن با استفاده از رانشگر کاملاً دوگانه سوز 94 مایل بر ساعت (151 کیلومتر بر ساعت) می رسد. باک سوخت آن 9.8 لیتری است که به آن امکان پیمودن 310 مایل (498 کیلومتر) را می دهد.

طراحی آن شگفت انگیز است. جلوی آن مانند مرسدس های کلاس اس، صاف و مدرن است و عقب آن باکلاس است. حتی تایرهای عقب هم زیر پوشش فلزی پنهان شده اند و انگار خودرو فقط روی تایرهای جلویی حرکت می کند. وقتی از پشت به آن نگاه می کنید XL1 زاویه دار و زیباست.

داخل آن، صندلی ها و فرمان کاملاً زیبا و حرفه ای هستند. آینه بغل هم وجود ندارد تا ضریب درگ کاهش یابد. در عوض مهندسی جای آینه بغل ها دوربین سوار کرده اند و حین رانندگی آینه را نگاه نمی کنید بلکه فیلم عقب را مشاهده می کنید و همه نقاط کور را نیز می بینید.

فولکس واگن تابحال 50 نمونه از آن را ساخته است. بعضی از آنها برای تست استفاده می شوند و بقیه زیر پای ساکنین خوش شانس منطقه یورو هستند که مسابقه مقاله نویسی درباره انرژی سبز و طراحی شهری را برده اند.