Gavin Munro نام طراحیست که اعتقاد دارد ما باید طرز فکر خود راجع به استفاده از چوب را به‌طور کامل تغییر دهیم. روش تولید وی، پروسه‌های ساخت لوازم‌خانگی سنتی که شامل قطع کردن درختان، جابه‌جایی کنده‌های درخت، اره کردن چوب و بعد دوباره چسباندن قطعات به هم است را  ۱۸۰ درجه تغییر داده است. فراموش نکنیم که با روش سنتی مقدار زیادی زباله‌های صنعتی و زیست‌محیطی هم تولید می‌شد.

در طول چهار سال گذشته، مونرو و گروهش در وب‌سایت Full Grown، از صدها درخت بید مراقبت کرده و با حوصله برای زمان مناسب برداشت انتظار کشیده‌اند. مونرو طراح لوازم‌خانگی، با استفاده از آموزه‌هایش در شکل‌دهی به درختان و مهارت گیاه‌شناسی، از پیوند زدن برای نوازش کردن و شکل دادن شاخه‌های درختان به صورت صندلی، میز، لوستر و قاب عکس استفاده می‌کند.
نوازش در اینجا کلمه کلیدی است. مونرو در وب‌سایتش توضیح می‌دهد که اولین نکته برای پیشرفت، فهمیدن این است که نمی‌توان درختان را وادار به شکل‌دهی کرد، شاخه‌ای که شکنجه شود از بین می‌رود و شاخه‌ای دیگر در جای نامناسب رشد می‌کند. وقتی خود طبیعت، ماده و قدرت خلاقیت را داراست، طراح تنها لازم است به مراقبت، مشاهده و وفق دادن طبیعت بپردازد و برخلاف معمول، به بهترین نتایج امید داشته و کار خود را تکرار کند. طراحان حتی می‌توانند به این وسایلی که در طول چند سال ذره‌ذره به آن شکل می‌دهند، وابستگی پیدا کنند.

مونرو ادعا کرده که ما به این وسایل وابسته می‌شویم اما نایده گرفتن این جمله شاید دست‌کم گرفتن حقیقت باشد! وی می‌گوید: از لحاظ احساسی خیلی عجیب است که از گروهی صندلی و لوستر مراقبت کرد. از همان ابتدا ما به برخی از این وسایل بیش از سایرین علاقه داشتیم، چراکه خیلی خوب رشد کرده و شکل می‌گرفتند و برخی دیگر شاخه‌های خود را از دست می‌دادند و باعث ناامیدی ما می‌شدند. حتی برخی به عنوان تجربه شکست‌خورده رها شده و بعداً دوباره به شکل مناسب رشد کرده و موجب تعجب و شگفتی ما شدند.

یک مشتری برای یک صندلی سفارشی و مخصوص به خودش، باید مدت‌زمان بیشتری صبر کند؛ اما مونرو معتقد است که در دوره‌ی چاپ وسایل به صورت سه‌بعدی، تولید با سرعت بالا و تحویل محصولات به صورت یک‌روزه، تولید انبوه، پاداش به تعویق افتاده‌ای خواهد داشت. در اینجا پاداش، شی منحصربه‌فرد با عمر بالایی است که از بیشتر لوازم‌خانگی دیگر محکم‌تر خواهد بود، زیرا جای درز و دوخت ندارد.

این ایده در کودکی مونرو شروع به شکل گرفتن کرد، زمانی که او درخت بنسایی را دید که به صورت طبیعی به شکل یک صندلی درآمده بود و بعدها که از دانشگاه فارق التحصیل شد، در سن فرانسیسکو زندگی می‌کرد و اوقاتش را به کار کردن با چوب‌های خیس‌خورده دریا و ساحل می‌گذراند؛ اما تعدادی جراحی که در کودکی بر ستون فقراتش انجام شد و مجبور بود برای هفته‌ها از پشت‌بند استفاده کند، تجربه‌ای دسته اول از «پیوند زده شدن» به وی بخشید. مونرو معتقد است در این قسمت از زندگی‌اش صبر را آموخته است.
البته بد نیست بدانید که قبلاً هم لوازم‌خانگی‌ای که رشد کرده‌اند طرفداران خود را داشته‌اند، مثل طراح بریتانیایی Christopher Cattle که از این تکنیک در اواخر ۱۹۷۰ استفاده کرد. در اوایل ۱۹۰۰ یک بانکدار آمریکایی یعنی John Krubsack، از قلمه یک درخت به زحمت صندلی با پشتی بلند ساخت. این پروژه ۱۱ سال طول کشید.

مشتری‌ها لازم نیست ۱۱ سال برای لوازم‌خانگی مونرو صبر کنند، حدود ۳ تا ۴ سال برای صندلی‌های از جنس بید و ۶ تا ۱۰ سال برای چوب بلوط. مونرو معتقد است افرادی که قدر گذر زمان و جا افتادن را می‌دانند حتماً از این وسایل لذت خواهند برد.
اما مثل باغبان صبور، مونرو درباره‌ی گسترش سریع این سرمایه‌گذاری محتاط است و می‌گوید: این حالتی نو از هنر است. باید چند دوره برداشت محصول را انجام دهیم تا تصمیم قطعی بگیریم. این ایده پتانسیل بالایی برای مقیاس‌پذیری به میزان بالا دارد، اما در طول سال‌ها و دهه‌ها انجام می‌شود.