به گزارش «پرشین خودرو»، تنها به‌عنوان یک کیت به‌روز شده شده «دارت» به چارجر به فروش می‌رسیدند. دوج همچنین ۳۰۰ کیت آماده نیز تولید کرد که فروشنده‌ها خود می‌توانستند روی دارت نصب کنند.
اما نکته قابل‌توجه این است که در تمام مدل‌های چارجر طراحی آن مرموز بوده و رعایت شاخص «خشن بودن» و «سریع بودن» در تمامی مدل‌های آن خودنمایی می‌کند. شاخصی که نزدیک به ۵۰ سال است ماشین‌بازان و «ماسل کار» دوستان را گرفتار خود کرده است.

چارجر ۱۹۶۶
در سال ۱۹۶۶م تولید چارجر برای رقابت با مدل‌هایی همچون «باراکودا» و «ماستنگ» و روی پلتفرم اندازه متوسط «کرنت» به‌طور رسمی آغاز شد و قیمت پایه برای دوج چارجر ۳۱۲۲ دلار بود. طراحی داخلی چارجر اوج هنر طراحان در آن زمان بود. طراحان به ۲ صندلی در جلو اکتفا نکرده و ۲ عدد نیز در عقب قرار دادند. کنسول وسط تنها محدود به قسمت جلو خودرو نمی‌شد بلکه تا انتهای خودرو و صندلی‌های عقب نیز امتداد داشت. موتور استاندارد ۳۱۸ V۸ بود اما بیشتر خریداران موتور ۳۸۳ V۸ را ترجیح می‌دادند. موتورهای دیگر قابل سفارش برای چارجر، ۳۶۱ V۸ و مدل تازه تولید شده ۴۲۶ HEMI بودند که مدل آخری اضافه پرداختی معادل ۱۰۰۰ دلار را می‌طلبید که موجب شد در آن سال تنها ۴۶۸ دستگاه چارجر با این موتور تولید شود. این رقم را با کل تولید چارجر در سال ۱۹۶۶م که ۳۷ هزار و ۳۴۴ دستگاه بود، مقایسه کنید تا متوجه محبوبیت و نیز کمیاب بودن آپشن HEMI شوید. با توجه به موفقیت‌های چارجر از معرفی در اواسط سال ۱۹۶۶م، مدل ۱۹۶۷ به مقدار کمی تغییرات احتیاج داشت. تغییر کوچک در طراحی خارجی، اضافه شدن چراغ‌های راهنما به بالای گلگیرها بود. به علاوه کنسول سرتاسری داخل خودرو با نمونه عادی تعویض شد. ۲موتور جدید برای چارجر قابل سفارش بودند که عبارت‌اند از ۴۴۰ «مگنوم» که در ۶۶۰ دستگاه از آنها استفاده شد. دومین انجین یک ۳۸۳ با کاربراتور ۲دهانه بود که جایگزین ۳۶۱ V۸ قبلی شد. اگرچه تولید چارجر در سال ۱۹۶۶م یک موفقیت بزرگ برای دوج بود ولی در سال بعد تنها ۱۵ هزار و ۷۸۸ دستگاه از آن تولید شد. یعنی کمتر از نصف تولید سال قبل. در این بین مدل «فست‌بک دیوانه کننده» به آخر راه خود نزدیک شده و زمان طراحی دوباره چارجر فرا رسیده بود. با توجه به کاهش فروش چارجر در سال قبل، واضح بود که این مدل به یک طراحی دوباره اساسی احتیاج دارد. چارجر جدید از سبک طراحی سود می‌برد که به آن «بطری زغال» می‌گفتند. طراحی گلگیرهای جلو و پنل یک چهارم عقب خودرو دلیلی بود بر استفاده طراحان چارجر جدید از سبک «بطری زغال». چراکه این قسمت‌ها طرحی همانند انحنای بطری زغال را در ذهن تداعی می‌کردند. چراغ‌های عقب سرتاسری خودرو با نمونه مشابه «کوروت» تعویض شدند. دریچه‌های دوبل اضافه شده روی درها و «در» موتور، طراحی جدید چارجر را تکمیل می‌کردند. در این سال همچنین چارجر مدل  (R/T (Road & Track) را عرضه کرد. مدل R/T ورژن با عملکرد بالای چارجر بود که به‌طور استاندارد با انجین ۴۴۰ «مگنوم» به قدرت ۳۷۵ اسب بخار تولید می‌شد. در این سال ۱۷هزار و ۶۶۵ دستگاه چارجر به فروش رسید.

چارجر ۱۹۶۸
مدل ۱۹۶۹ چارجر از نظر ظاهری فرق چندانی با مدل سال قبل نداشت. تغییری در جلوپنجره مدل ۱۹۶۹ ایجاد شد که شامل تقسیم‌کننده در قسمت مرکزی آن بود. چراغ‌های عقب نیز دستخوش تغییراتی شد. به علاوه مدل R/T، تولید مدل ویژه دیگری از چارجر در سال ۶۹ آغاز شد که به نام SE (نسخه ویژه) خوانده می‌شد. پکیج SE مربوط به عملکرد نمی‌شد بلکه بیشتر به‌عنوان آپشن لوکس شناخته می‌شد که می‌توانست روی مدل R/T نیز نصب شود. یک انجین جدید V۶ نیز در این سال درنظر گرفته شد که چندان موردتوجه قرار نگرفت. چراکه خریداران خواهان قدرت بیشتر مدل‌های V۸ بودند. آپشن ویژه دیگری نیز که وجود داشت، سانروف بود که با توجه به استانداردهای امروزه در زمان خودش انتخابی فوق‌العاده و کمیاب محسوب می‌شد. همچنین ۲ ورژن جدید چارجر برای مسابقات «نسکار» آماده شده بودند؛ یکی مدل چارجر ۵۰۰ که آیرودینامیک آن نسبت به مدل عادی پیشرفت زیادی پیدا کرده بود، دومی دوج چارجر «دیتونا» بود که ویژه مسابقات «نسکار» طراحی شده بود و عملکرد آن به وسیله دماغه ۱۸ اینچی در جلو خودرو و یک اسپویلر بزرگ در انتهای خودرو بهبود پیدا کرده بود. در نهایت ۶۹هزار دستگاه چارجر تا این سال تولید شدند که به طرز آشکاری موفقیت چارجر را نشان می‌داد.

چارجر ۱۹۶۹
در سال ۱۹۷۰م تغییرات ظاهری بیشتری در چارجر انجام شد، سپر جلو پوشش کرومی دریافت کرد. چارجر به همراه «چلنجر» و «باراکودا» در رنگ‌های جدید فوق‌العاده‌ای مثل بنفش آلویی تند، سبز فسفری و چند رنگ دیگر تولید می‌شد. مدل‌های R/T چارجر، دریچه‌های جدیدی که طراحی ظاهری بر عکس مدل‌های قبلی داشتند را روی درهای خود می‌دیدند. چارجرهای ۵۰۰ نیز همچنان در این سال تولید می‌شدند. ولی فاقد ویژگی‌هایی همچون عملکرد فوق‌العاده مدل‌های ۶۹ بودند. انجین ۴۴۰ SixPack تنها انجین جدید اضافه شده در این سال بود. اما یک انجین ضعیف نبود؛ چراکه از ۳ کاربراتور ۲ دهانه استفاده می‌کرد و قدرت آن به ۳۹۰ اسب بخار می‌رسید. با وجود همه اینها، میزان فروش چارجر به ۴۹هزار و ۷۶۸ دستگاه کاهش پیدا کرد. مهم‌ترین دلیل این کاهش فروش چیزی نبود جز مدل جدید چلنجر. متاسفانه سال ۱۹۷۱م آغازی بود بر پایان بیشتر «ماسل کار»ها به دلایلی همچون قوانین جدید درباره میزان آلایندگی و افزایش هزینه بیمه و...
با وجود این مسائل چارجر ۷۱ زنده باقی ماند و طراحی آن دستخوش تغییرات کلی شد. از این زمان به بعد چارجرها و «کرنت»ها از طراحی بدنه مشترکی استفاده می‌کردند و البته تفاوت آنها در تولید «کرنت» به شکل ۴ در و چارجر به شکل ۲ در بود. در سال قبل پکیج Super Bee مختص مدل «کرنت» بود ولی در این سال(۱۹۷۱م) با توجه به اشتراکات چارجر و «کرنت» و ۲ در بودن چارجر، این پکیج با نام چارجر تولید می‌شد. این سال آخرین سال تولید چارجر Super Bee بود. همچنین آخرین سال تولید انجین ۴۲۶ HEMI. دیگر موتورهای تولیدی چارجر همگی دچار کاهش قدرت شدند (به همان دلایلی که گفته شد). به‌عنوان نکته مثبت، یک اسپویلر جدید در عقب و «در» موتور «رام‌شارژر» در فهرست انتخاب‌های چارجر وجود داشتند. یک دریچه هوای جدید در وسط «در» موتور و دقیقا در بالای فیلتر هوا نصب می‌شد و اگر راننده می‌خواست هوای تازه مستقیم به کاربراتور منتقل شود، کافی بود دستگیره‌ای که در زیر داشبورد تعبیه شده بود را بکشد تا این دریچه باز شود. این دریچه تنها برای «کرنت»های R/T و Super Beeها قابل سفارش بود.
از سال ۱۹۷۲ تا ۱۹۷۴م کمپانی دوج، چارجر را از یک مدل با عملکرد بالا به خودرویی لوکس سوق داد. دلیل اصلی نیز همان قوانین آلایندگی و... بود. در نتیجه آنها دیگر نمی‌توانستند خودروهای با عملکرد بالا عرضه کنند. موتورهای «همی» نیز دیگر عرضه نمی‌شدند و سایر موتورها تا سال ۱۹۷۴م بار دیگر دچار افت قدرت شدند.
درحال‌حاضر نیز در سراسر دنیا مدل‌هایی از چارجر وجود دارند که جاده‌ها را به چالش می‌کشند و هرازگاهی سازندگان خود را برای بازتولید برخی مدل‌ها وسوسه می‌کنند.با این حال دوستداران دوج همچنان به همین خودروهای اصیل دل خوش کرده‌اند.

منبع: صمت