اواخر اسفند سال 91 بود که یک تصمیم عجیب مبنی بر ممنوعیت تردد کامیون ها و تریلی ها در جاده های برون شهری موجب گرانی بیش از حد یک محصول کشاورزی محبوب بین خانوارهای ایرانی شد؛ گوجه فرنگی حوالی عید هر کیلو تا 7 هزار تومان هم فروخته می شد. شاید اولین قدم ها در نخریدن یک محصول مربوط به همین مورد باشد. این روزها هم کمپین نخریدن خودرو بین افکار عمومی جامعه کمی حکم فرما شده است. اعتراض ها تقریبا بعد از توافق هسته ای نسبت به کیفیت پایین محصولات و قیمت بالای آنها آغاز شد. شروع کنندگان این کمپین تصور کردند حال که توافق هسته ای حاصل شده و تحریم ها در حال برداشته شدن است دلیلی برای گرانی محصولات ساخت داخل وجود ندارد. چه آنجا که خودروهای داخلی از سال 91 به یکباره افزایشی 3 برابری را در خود دیده بود. هرچه بود کمپین به جای اینکه در بحبوبه گران شدن به راه بیفتد در زمان تثبیت حدودی قیمت خودروها به راه افتاد. اظهار نظر ها در این رابطه اما دیرتر از حد معمول آغاز شد. شاید پس از گذشت 2 ماه تازه تولیدکنندگان و مدیران این عرصه کمپین را جدی پنداشتند و شروع به اظهار نظر کردند. از خائن خواندن دنبال کنندگان این کمپین در شبکه های اجتماعی توسط وزیر کهنه کار صنعت تا عذر خواهی رسمی مدیرعامل گروه خودروسازی سایپا. هنوز اما اتفاق در خوری در این خصوص نیفتاده است. برخی کارشناسان این حوزه صریحا اظهار می کنند کاهش قیمت امری غیر ممکن است چرا که میزان هزینه و فروش تقریبا سر شکن است و سود آنچنانی نصیب خودروسازان نمی کند. از طرفی بهتر شدن کیفیت خودروهای داخلی موضوعی است که جز «صرف هزینه زیاد» امری محال تلقی می شود که یا نیازمند وام های سنگین است که ناگزیر قیمت ها را بالاتر می برد یا از طریق تزریق بودجه توسط دولت امکان پذیر است که با توجه به موجودی صندوق، در حال حاضر عقلانی به نظر نمی رسد. هرچه است فروش خودروها فعلا کاهش یافته است که برخی عدم فروش خودروها را به فصل موجود ارجاع می دهند و آن را طبیعی قلمداد می کنند. اما آنچه اینک اندکی بیشتر حائز اهمیت شده است عکس العمل بازار به این کمپین گسترده است. برای نخستین بار در تاریخ فروش خودرو در کشور، قیمت بازار فروش برخی اتومبیل های ساخت داخل از قیمت کارخانه ای آن کمتر شده است. نمایشگاه داران می گویند هزینه نگهداری خودرو در نمایشگاه بسیار بالاست و حاصرند خودرو را با قیمتی به مراتب پایین تر به فروش برسانند اما آن را در انبار و یا نمایشگاه نگه ندارند. آنچه مسلم است آنکه باید کاری انجام دهد هنوز دست روی دست گذاشته و منتظر وقایع آینده است؛ اقدام ناکرده ای که شاید این گره کور را حتی با دندان هم نتوان به این زودی ها باز کرد.