به گزارش خبرنگار پرشین خودرو، صنعت خودروی ایران یکبار دیگر مورد عنایت منتقدان قرار گرفته است با این تفاوت که این بار منتقدان، کارشناسان شناخته شده صنعت خودرو نیستند.

این بار سیاسیون و نمایندگان مجلس‌اند که آنچنان در حال حمله به صنعت خودرو هستند که گویی در اقتصادی مشابه ژاپن صنعت خودرویی وجود دارد که در حال حرکت خارج از ریل گذاری یک اقتصاد پیشرفته است.

این نگاه تک بعدی به مقوله صنعت خودرو و ضعف‌های بی‌شمار این صنعت بزرگ و صدور حکم تعطیلی و کاشت گندم در زمین شرکت‌های خودروسازی که از سوی اشخاصی که به بهترین شکل با علل وضعیت امروز این صنعت آگاه هستند، جدا مایه تعجب است.

منتقدان سیاسی و نظامی صنعت خودرو یا علل اصلی این شرایط را نمی‌دانند که این‌گونه به صنعت خودرو می‌تازند یا از دلایل اصلی وضعیت فعلی خودروسازان آگاه هستند و همچنان بدون تلاش برای رفع علل اصلی افت صنعت خودرو در دهه‌های اخیر در پی انتقاد از آن هستند که متاسفانه در هر صورت باید گفت که وااای بر ما.

متاسفانه انتقادها به سمت و سویی می‌رود که گویا ایران عزیز از اقتصادهای پیشروی جهان است و صنعت خودرو نمی‌تواند پابه‌پای این اقتصاد بزرگ حرکت کند پس سزاوار این همه تخریب و هجمه است.
خیر آقایان!

اقتصادی که نرخ ارزهای خارجی در آن با برگزاری کنسرت یک خواننده و حضور یک هنرمند کم مایه در کشور همسایه ناگهان رشد می‌کند اقتصادی نیست که سزاوار صنعت خودرویی پیشرفته باشد.

اقتصادی که نمایندگان پارلمان آن 17 مورد انتقاد به وزارت صمت دارند که بسیاری از آن موارد در حیطه وظایف وزارت صمت نیست نمی‌تواند صاحب صنعت خودرویی بی‌عیب و نقص باشد.

اقتصادی که معاون وزیر آن ساعت 9 شب دستور می‌دهد که تا صبح باید قیمت‌ها ارزان شود و هیچ تغییری اتفاق نمی‌افتد و خود دو هفته بعد دستور افزایش قیمت چند ده درصدی محصولات را صادر می‌کند لایق چنین صنع خودرویی است.

ده‌ها مورد دیگر هم می‌توان نوشت که قطعا در حوصله خواننده نمی‌گنجد.

صنعت خودرو نمونه‌ای از خروارها ضعف و فرسودگی و نابسامانی در اقتصاد فرسوده و فرتوت کشور است که تنها به دلیل در ویترین بودن این صنعت و اقبال مردمی به خودرو، همگان از مشکلات آن آگاه هستند.

وگرنه صنعت فولاد، معادن و پتروشیمی و نساجی و دامداری و .... وضعیت بسیار بدتری از صنعت خودرو دارند و تنها به دلیل اینکه عموم مردم از آن خبر ندارند طبیعتا مشکلات عدیده این صنایع هم دیده نمی‌شود تا هرازگاهی که اعتراضی در جایی شکل گیرد و برای مدتی رسانه‌ای شود.

صنعت خودرو تنها ویترین مشکلات بزرگ اقتصاد کشور است که چشم‌انداز روشنی برای جوانان باقی نگذاشته و سفیر یاس و ناامیدی گشته است.

راه عبور از مشکل نیز قطعا انتقاد و تعطیلی و پاک کردن صورت مسئله نیست بلکه با شناسایی علل اصلی باید به درمان ریشه‌ای اقتصاد ایران، این بیمار در حال احتضار پرداخت تا سایر صنایع هم احیا شوند.

حال که مجلس انقلابی، دولت خدمتگذار سیزدهم و سایر نهادهای موثر بر اقتصاد ایران از بیشترین هماهنگی و نزدیکی در اصول آنهم در ۴۰ سال گذشته برخوردار است انتظار می‌رود تا شاهد عوام فریبی و پروپاگاندا نباشیم.

انتظار عموم مردم از این یک‌دستی قوا دیگر تماشای جنگ و جدل‌های سیاسی نیست بلکه خواهان دیدن اقتصاد ایران در آرامش هستند چرا که آخرین امید در دستیابی به این آرزوی دیرینه را در دولت آیت‌الله ابراهیم رئیسی دیده‌اند.
صنعت خودرو تا زمانی که اقتصاد ایران منزوی و دچار قیمت‌گذاری دستوری است هیچ تغییری نخواهد کرد.

صنعت خودرو اگر قرار بود تا با تغییر وزرا یا تغییر ترکیب هیات مدیره و مدیرعامل یا فشار انتقادها بهبود یابد که تا امروز باید صدبار این وضع اصلاح شده بود.

هر گاه پذیرفتیم که صنعت خودرو عضوی از بدن بیماری به نام اقتصاد ایران است آنگاه می‌توانیم امید به درمان داشته باشیم وگرنه رفع مشکلات صنعت خودرو بدون توجه به عوامل اصلی شکل‌گیری این مشکلات از ابتدا محکوم به شکست است.

آغاز راه بهبود صنعت خودرو از ایستگاه خصوصی سازی، لغو قیمت گذاری دستوری و قطع دخالت های دولتی می‌گذرد که استارت آن عزم جدی می‌طلبد.

پ ن: هر چند تاکید نگارنده بر وجود ضعف‌های اساسی و سوءمدیریت چندین دهه‌ای در صنعت خودرو بر برداشت عوام از این یادداشت بی‌تاثیر است اما انجام وظیفه‌ رسانه‌ای را نمی‌توان با فهم ناقص عده‌ای معدود به فراموشی سپرد لذا امیدوارم یادداشت فوق را نه حمایت محض از صنعت خودرو بلکه انتقادی از کلیت اقتصاد ایران ببینید که برخی تلاش دارند با تخریب صنعت خودرو پوششی برای گمراه کردن عموم مردم از توجه به سایر ارکان اقتصادی ایجاد کنند.

بز بلاگردان: در عهد عتیق بزی که برای آمرزش گناهان مردم در صحرا رها می‌شد بز بلاگردان می‌گفتند. بز را برای عَزازیل می‌فرستادند که به‌صورت‌های مختلف به دیو بیابان و دیو نابسامانی تعبیر شده است. امروزه، بلاگردان به شخصی معمولاً دون‌پایه گویند که در یک رسوایی به دام افتد و اخراج یا مجازات شود تا مقصران بلندپایه‌تر از او در امان مانند.


یادداشت از فرشید آصفی