به گزارش «پرشین خودرو» به نقل از تابناک، دیروز اعلام شد که قیمت محصولات ایران خودرو معادل 10 درصد و محصولات سایپا بین 18 تا 20 درصد به شکل قطعی افزایش خواهد یافت. این در حالی است که هنوز در خصوص قیمت واقعی این دست از خودروهای تولید داخل، کیفیت آن‌ها و بحث رقابتی سازی تولید خودرو در کشور بحث‌های فراوانی وجود دارد. از سال گذشته بحث افزایش قیمت خودرو از سوی خودروسازان بسیار دنبال می‌شد و قطعه سازان خودرو نیز در این میان لزوم افزایش قیمت خودرو را گوشزد می‌کردند. در اوایل سال جاری مصوبه افزایش قیمت خودرو اعلام شد ولی چندی بعد و بلافاصله کمیته تنظیم بازار این مصوبه را لغو کرد و اجازه افزایش قیمت خودرو را نداد. در آن زمان بحث بر سر افزایش 6 درصدی بهای خودرو بود. امروز اما درصدی به مراتب بیشتر بر قیمت خودروها افزوده می‌شود. توجیهات فراوانی پیرامون این امر می‌شود. از جمله آنکه رئیس سازمان گسترش و نوسازی صنایع گفته: کاهش تولید خودرو طی سال جاری هزینه سربار خودروسازان را افزایش و بهره‌وری آن‌ها را کاهش داده است. وی همچنین عنوان کرده که تولید برخی قطعات مانند ایربگ ارز بری داردو تولید‌کننده نمی‌تواند محصول خود را با نرخ‌های گذشته عرضه کند. این در حالی است که عنوان می‌شود که ساخت خودرو در داخل کشور تا حد زیادی بومی سازی شده است و واردات محصولات و قطعات یدکی خودرو به حداقل ممکن رسیده. (صحبت از 98 درصد بومی سازی خودرو می‌شود). چند سؤال اساسی در این میان مطرح است اول آنکه درجایی که صحبت از بومی سازی تولید خودرو می‌شود صحبت از ارز بری برای قطعات چه معنی دارد؟ قطعه سازان به درستی اشاره می‌کنند که هزینه های سربار تولید افزایش یافته و به شکل عمده دلیل آن را اجرای هدفمندی یارانه‌ها، نوسانات ارزی و فشار بین‌المللی عنوان کرده‌اند. دقیقاً مشخص است که نوسان ارز و محدودیت‌های بین‌الملل مربوط به بحث واردات مواد اولیه و تهیه آن‌ها است. آیا در این شرایط که هنوز نوسانات ارز و محدودیت‌های تحریم منجر به افزایش هزینه تولید می‌شود سخن گفتن از بومی سازی خودرو در کشور محلی از اعراب دارد؟ اگر این چنین نیست و هنوز صنعت خودرو در کشور به حدی وابسته به خارج است که نوسان نرخ ارز و تحریم به این راحتی بر هزینه تولید به شکلی سرسام آور تأثیر می‌گذارد، یک‌بار برای همیشه اعلام کنیم که صنعت خودرو در کشور همان صنعت مونتاژ است و نه چیزی بیشتر از آن. سؤال دوم آنکه، آیا رسیدن به مرز استاندارد خودرو (نصب ایر بگ و امثال آن) که منجر به ارز بری صنایع خودروی کشور شده حق مصرف کننده است، یا آنکه مصرف کننده باید تاوان فشار نهادهای نظارتی به خودروساز برای رسیدن به استاندارد را پس دهد؟ در جایی که هنوز بسیاری از محصولات تولیدی در شرکت‌های خودروسازی با استاندارد بین‌المللی فاصله دارد، آیا مصرف کننده هنوز باید بین تأمین امنیت جانی و یا کاهش هزینه برای خرید خودرو یکی را انتخاب کند؟ سؤال سوم، حتی اگر فرض کنیم و بپذیریم که افزایش قیمت خودرو در حال حاضر ضروری و ناگزیر است، باید پرسید مصرف کننده خودروی داخلی کیست؟ جز آن است که بازار هدف خودروهایی همچون پراید در داخل قشری است که توان خرید خودرو با قیمت‌های بیش از 15 میلیون تومان را ندارد. آیا طی ماه‌های اخیر قدرت خرید افراد در جامعه نیز بین 10 تا 20 درصد افزایش داشته است؟ یا دقیقاً عکس این امر رخ داده؟ وضعیت تسهیلات بانکی چطور؟ آیا به همین میزان تسهیلات بانکی برای خرید خودرو افزایش یافته است؟ یا همچنان همان نرخ از تسهیلات و با هزاران مشکل و رفت و آمد برای دریافت آن پابرجا است؟ توجیه می‌شود که چنانچه قیمت خودرو افزایش نیابد، خودروسازان مجبور به کاهش تولید و حتی تعطیلی تولید خواهد شد. اما آیا اگر قیمت خودرو افزایش یابد، مصرف کننده نیز مجبور به تعطیلی خرید خواهد شد؟ یا آنکه بالاخره خود را ناچار می‌بیند که برای آنچه تحمیل شده در جایی که رقابت هیچ معنایی ندارد سر تسلیم فرود آورد؟ در شرایط فعلی اقتصاد کشور، به راحتی می‌توان قبول کرد که افراد از مصرف کالاهای لوکس و وارداتی به کشور صرف نظر کنند. به راحتی می‌توان پذیرفت که آنچه ضروری نیست و لازمه واردات خارجی دارد را حذف کرد. اما فشار برای خرید خودرویی که ادعای بومی سازی آن می‌رود و با نوسان نرخ ارز و تحریم نهایتاً باید قیمت آن افزایش یابد به هیچ وجه پذیرفته نیست. و نکته آخر آنکه بعد از چندین دهه مانور و حمایت از صنعت خودرو در کشور با تعرفه واردات و غیر از آن آیا هنوز این صنعت به درجه ای نرسیده است که بتواند در یک چنین شرایطی مدیریت بازار را به شکلی اساسی و عادلانه صورت دهد و همچنان باید طبق معمول هرگونه فشاری بر این صنعت در نهایت بر مصرف کننده ای که هیچ چاره ای جز تسلیم ندارد بار شود؟ اگر چنین است لطفاً پاسخ این سؤال را بدهید که این همه حمایت به چه دلیل بوده؟