به گزارش «پرشین خودرو»، برخی خدمات بخش های اقتصادی نظیر امداد رسانی ها فروش تجهیزات نیمه ضرور و یا حتی سیم کارت های تلفن همراه به صورت اجباری و با بازاریابی های غیرحرفه ای اجرایی می شود. در این گزارش بازار خبر امدادرسانی زوری را به زیر ذره بین خود برده است: -الو؟ آقای [...]؟ -بله. شما؟ -آقای [...] شما مالک خودروی [...] هستید؟ -بله. عرض کردم شما؟ -من از امداد خودروی [...] تماس می‌گیرم. آیا با طرح ویژه ما آشنایی دارید؟ -نخیر. ممنون. نیازی نیست. -اجازه بدهید طرح را برایتان توضیح بدهم. شما فقط کافیست با پرداخت 85 هزار تومان از خدمات... -خانم محترم. مزاحم وقتم نشوید. خداحافظ. -آقای [...] این طرح شامل... شکنجه تلفنی چندی است که تماس‌های مکرری از خطوط مختلف و طبیعتاً شرکت‌های مختلف با مالکین خودروهای ساخت داخل تماس گرفته می‌شود. مبنی بر اینکه شرکت متبوع آنها مایل است برای شخص مورد نظر خدمات ویژه‌ای ارائه بدهد. درست مثل بازاریابی‌های آماتور و پیش پا افتاده، مسئول تماس‌گیرنده (که اغلب یک خانم است) با عجله تمام کلیه اطلاعات مربوطه را بدون توجه به اهمیت طرف مقابل، مطرح می‌کند. شاید شبیه به مکانیزم کارت پخش‌کن‌های خیابانی باشد. مجبور هستند که در زمان مشخص، تعداد تماس مشخصی را نیز بگیرند. در غیر اینصورت از سوی کارفرما با توبیخ مواجه می‌شوند. البته این گونه کارها همیشه با درصد پورسانتی نیز همراه می‌شود. لحن‌ و ادبیان حرف زدن اغلب تحقیرآمیز و طلبکارانه است. تماس‌گیرنده با استناد به اینکه چند دقیقه وقت گذاشته است، مدعی است که مشتری‌اش حتماً باید طرح را قبول کند. مخالفت از سوی مشتری همانا و کنایه‌ها همان. قضیه وقتی بدتر می‌شود که تماس مشابهی از همان شرکت در روز بعد نیز دریافت می‌شود. این بار تماس‌گیرنده شخص دیگری است. ولی روند گفت و گو تغییری نمی‌کند. اگر کار به روز سوم بکشد، تماس‌گیرنده دیگر رسماً خواهان فرستاندن پیک موتوری و دریافت مبلغ است. اشکال حقوقی حال این سوال پیش می‌آید که شرکت مذکور اطلاعات شخصی مالکان خودرو را از کجا و به چه صورت دریافت می‌کنند؟ منبعی که اطلاعات را در اختیار این نوع شرکت‌ها قرار می‌دهد چه حقی در این زمینه دارد؟ بحث حریم خصوصی افراد و عدم در اختیار گذاشتن اطلاعات کاربران، حتی در شبکه‌های اجتماعی اینترنتی نیز رعایت می‌شود.