به گزارش «پرشین خودرو»، یعنی فقط داریم تلاش می‌کنیم صنعت خودرویمان بچرخد؛ ولو آنکه در سطوح کیفی پایین و قیمتی بالا قرار داشته باشد. اگر صنعت خودروی ما می‌خواهد در کلاس جهانی قرار بگیرد، در درجه اول لازم است که از انحصار درآید. فردا نیوز نوشت: در شرایطی که وضعیت خودروسازی ما در سال‌های اخیر در قالب گلخانه‌ای قرار داشته است و این صنعت در تکاپوی تولید محصولات داخلی و ملی خویش دست و پا می‌زند، امروز شاهد جهش‌های قیمتی در عرصه خودروهای داخلی هستیم. زمانی که ارز جهش صعودی پیدا کرد و چالش خاصی را در اقتصاد کشورمان به وجود آورد، کالاهای مختلف و صنایع گوناگون دچار تغییر و تحولات ناشی از این فشار شدند. کالاهای مختلف با ارزبری‌های متفاوت همه به سمت چند برابر شدن قیمتی حرکت کردند و این یعنی گران شدن کالاها و خدمات که بر اساس صعود قیمت ارز طبیعی نیز می‌نماید. اما صنعت خودروسازی کشور در چند ماهه‌ی اخیر نشان داد که آن‌قدرها استقلال صنعتی نیافته است. پراید 10 میلیون تومانی امروز قریب به 20 میلیون تومان معامله می‌شود و این یعنی حتی ساده‌ترین و پیش پا افتاده‌ترین خودروی داخلی ما نیز توان مقابله را نداشته و جایگاه خودروسازی ما به این مرزها رسانده است. فارغ از حساب و کتاب‌های اقتصادی و آمارهای معمول، ذکر دو نکته ماهیتی در این بین اهمیت دارد. صنعت خودروسازی ما با توجه به ماهیت غیر رقابتی آن در عرصه کلان، فقط نگاه درون کشوری داشته است (اگر صادرات محدود و معدود را نادیده بگیریم) و تمام تلاش آن این بوده است که صنعت خودروسازی را محدود به تولیدات ملی برای مردم کشورمان کند. حال آنکه همین نگاه محدود فعلی، حادثه این چنینی را رقم می‌زند و باعث می‌شود که خودروساز داخلی کشور فقط برای تأمین خودرو در مرزهای داخلی نیز دچار چالش شود، چراکه آمال و غایت آن همین مرزهاست. اگر نگرش فرامرزی می‌داشتیم و برای تولید جهانی خودرو برنامه‌ریزی می‌کردیم، جایگاه امروزمان این‌گونه نبود. خودروسازی ملی ما به سمند و تیبا محدود است و مردم ما هنوز از 206 و ریو و مگان و امثال آنها که تولید داخل هستند اما ماهیت غیر ایرانی دارند به عنوان خودروی مطلوب یاد می‌کنند؛ این قیاس یعنی حتی در کشور خودمان هم نتوانستیم مردم را راضی نگه داریم. میزان پیشرفت و تعالی یک صنعت به میزان برنامه‌ریزی و نگرش آن است و حالا که خودروسازی ما نگرش جهانی نداشته است، چنین وضعیتی برای آن تصویر می‌گردد. امروز، فنر نگه‌داشته شده انحصار برای خودروسازی داخلی با جهش ارزی آنچنان در می‌رود که نیاز و خلأهای بیش از پیش صنعت را آشکار می‌نماید. از سوی دیگر به نظر می‌رسد که تداوم روند گلخانه‌ای برای خودروسازان ما، کار را از قبل هم بدتر می‌کند. ما از ورود آزاد خودروهای خارجی که به وضوح کیفیت و ساخت مطلوب‌تری دارند، ممانعت می‌کنیم و این یعنی امتیاز بیشتر به خودروساز داخلی‌مان که بتواند در بازارهای داخلی، خودروی تولیدی‌اش را به قیمت پایین‌تری و در فضای غیر رقابتی با خودروهای خارجی به فروش برساند. تلاش برای انحصار خودروسازی کشور سال‌هاست که ادامه دارد و معلوم نیست چه زمانی این انحصار قابل برداشتن است. زمانی می‌توانیم ادعا کنیم که صنعت خودروسازی داخلی ما موفق است که دست کم مردم خودمان در شرایط رقابتی، آن را ترجیح بدهند و به سمت خودروی ایرانی روی بیاورند. امری که امروز فقط در شرایط انحصار خودروی داخلی و از سر اکراه واجبار برای مردم کشورمان محقق شده است. راهکارهای امروزی خودروسازی که در کشور چه در دولت و چه در مجلس مطرح می‌شود، موقتی است و برای آینده خودرسازی ایرانی دردی را درمان نمی‌کند. ما در صنعت خودروسازی نیاز به پرش داریم. اینکه امروز به هزار زور و ضرب قمیت خودرو را 10 تا 20 درصد کاهش دهیم و باز هم پراید را مثلا به قیمت 14 میلیون روانه بازار کنیم، یعنی هنوز بر مدار تفکرات پیشین رفتار کرده‌ایم. یعنی فقط داریم تلاش می‌کنیم صنعت خودرویمان بچرخد؛ ولو آنکه در سطوح کیفی پایین و قیمتی بالا قرار داشته باشد. راه رهایی از این وضعیت، طراحی هدفمند، کلان و بلندمدت یک پرش استراتژیک است. اگر صنعت خودروی ما می‌خواهد در کلاس جهانی قرار بگیرد، در درجه اول لازم است که از انحصار درآید و البته این مسأله، هزینه‌ها و فشارهای زیادی را به صنعت خودروسازی تحمیل خواهد کرد؛ اما به مرور، توسط ماهیت فضای رقابتی انگیزه‌سازی ویژه‌ای برای این صنعت ممکن می‌شود و این یعنی ما خواهیم توانست صنعت خودرو را از بلاتکلیفی امروزی آن درآوریم. راهکارها و چگونگی جهش و طراحی یک پرش در صنعت خودرو خارج از این بحث است، اما صورت مسأله بهبود صنعت خودور، یک پرش لازم دارد. از دولت فعلی که گذشت. آیا دولت بعد حاضر خواهد شد که بپرد؟!