به گزارش «پرشین خودرو»، روزنامه «ایران» گفت‌وگویی کرده با یکی از این بانوان. زهره عرفانیان، فارغ التحصیل مقطع لیسانس رشته الهیات است و مدتی هم به عنوان دبیر تدریس کرده است. دو فرزند دختر دارد که یکی دارای مدرک دکتری بیومکانیک و دیگری کارشناس ارشد عمران است و همسرش هم شغل آزاد دارد. وی در پاسخ به این سؤال که چگونه اقدام به گرفتن گواهینامه پایه یک کرده است، می‌گوید: حدود 10 سالی است که گواهینامه پایه یک دارم و گرفتن پایه یک هم از یک شوخی با همسرم نشأت می‌گیرد که وی می‌گفت خانم‌ها که نمی‌توانند به راحتی گواهینامه پایه یک بگیرند، من گفتم من می‌توانم و خلاصه هم موفق شدم. خودم اتوبوس ندارم و به دلیل علاقه‌ای که دارم با دیگر رانندگان کار می کنم که البته تعجب مردم را در پی دارد و بسیار جالب است. این راننده اتوبوس می‌افزاید: به طور جدی دو سالی است که با اتوبوس رانندگی را آغاز کرده ام و چون دختر و همسرم ساکن اصفهان هستند، بیشتر برای دیدن دخترم‌ ‌در خط شمال - اصفهان و همچنین لنگرود به تهران کار می کنم. عرفانیان در خصوص بروز مشکلات فنی اظهار می‌کند: از آنجا که اتوبوس‌ها تک‌راننده نیستند، خدا را شکر تاکنون کسانی که به‌عنوان راننده دیگر حضور داشته‌اند، همه فنی‌کار بوده‌اند و به کمک این دوستان مشکلات برطرف شده است. وی در خصوص برخورد مردم بیان می‌کند: یک بار که به عنوان راننده پشت فرمان نشستم، یک خانم سن‌بالا جیغ و داد کرد که این ما را به کشتن می‌دهد. از آن پس همیشه سعی می کنم به عنوان راننده دوم بنشینم. اغلب مسافران از این مسأله استقبال کرده و از من سؤال می کنند چگونه می توانند گواهینامه پایه یک بگیرند. عرفانیان در خصوص مدیریت داخل و خارج از خانه نیز می‌گوید: از بابت پخت و پز خیالم به سبب وجود دخترم راحت است. بعضی وقت ها هم غذا را آماده می کنم و می‌روم. مشوق اصلی من در کارم، همسر و فرزندانم هستند و با حمایت‌های آنان توانسته‌ام تا این حد در این کار موفق باشم. این بانوی راننده اتوبوس ادامه می‌دهد: وقتی 10 سال پیش برای گرفتن گواهینامه مراجعه کردم، اوایل پذیرش این موضوع که خانمی برای اخذ گواهی پایه یک مراجعه کند، برای مسئولان عجیب و باور نکردنی بود اما الحمدلله الان این فرهنگ به خوبی جا افتاده است و حتی در مسیر سفرهایم سرهنگ محترمی هست که همیشه تحسینم می‌کند. وی اضافه می‌کند: حداکثر سرعت مجاز برای اتوبوس 110 کیلومتر بر ساعت است. یادم هست اوایل که با راننده‌ای همکاری می‌کردم، وقتی نخستین بار پشت فرمان نشستم و با سرعت مجاز در حال رانندگی بودم، این سرعت از نظر او زیاد به نظر می‌رسید و می‌گفت خانم را چه به رانندگی، برو به قورمه‌سبزی پختنت برس. به‌هرحال بعضی می‌پذیرند و بعضی نمی‌پذیرند و دیدگاه‌ها متفاوت است؛ البته از همکارانی که ما را می‌پذیرند تشکر می‌کنم و از افرادی هم که برخورد بدی دارند، اصلا ناراحت نمی‌شوم. عرفانیان با اشاره به خاطره‌ای یادآور می‌شود: یک روز صبح از اصفهان حرکت کردم. به تونل منجیل که رسیدم یک پرشیا وقتی دید راننده خانم پشت فرمان نشسته، شروع کرد به اذیت کردن. از تونل که بیرون آمدیم، سریع بدون اصلاح مسیر به محض اینکه اتوبوس را رد کرد، زود پیچید جلوی اتوبوس و من هم سریع از ترمز اضطراری استفاده کردم اما باز برخورد صورت گرفت و من مقصر شدم و جریمه هم به پای خودم بود. وی با بیان اینکه رانندگی اگرچه شغلی شیرین است اما سختی خودش را دارد، می‌گوید: ‌وقتی به ترمینال مقصد می‌رسیم، استراحتگاهی برای راننده خانم وجود ندارد. همچنین مشکل دیگری که وجود دارد، بیمه است که ماهانه 110 هزار تومان پرداخت می‌کنیم، چرا که رانندگی جزو مشاغل سخت محسوب نمی‌شود، در صورتی که اگر رانندگی مداوم باشد، تکان‌های مداوم باعث ایجاد فاصله بین ستون‌ فقرات می‌شود. در سایر کشورها رانندگی جزو مشاغل سخت محسوب می‌شود.