به گزارش «پرشین خودرو» به نقل از صمت، در این دیدار دوطرف بر زمینه همکاری‌های آینده و چگونگی این همکاری‌ها در بخش قطعه‌سازی خودرو، جذب کمک‌های کارشناسی و فنی جترو اعم از آموزش و گسترش ارتباطات کارشناسان فنی در بخش قطعه‌سازی تاکید و پیشنهاداتی با هدف آموزش و اجرای روش‌های مدرن بهبود هزینه‌ها، کیفیت، تحویل و توسعه(QCDD)، مدیریت JIT و روش کایزن (بهبود مستمر فرآیند تولید) در سطح بنگاه‌های منتخب قطعه‌سازی مطرح کردند. در همین حال ماسویوکی نماینده بخش قطعه‌سازی خودرو سازمان تجارت خارجی ژاپن در این دیدار از همکاری کارشناسان و مهندسان ژاپنی به صورت کوتاه‌مدت و بلندمدت با دست‌اندکاران صنعت قطعه‌سازی ایران خبر داد.

محمدرضا رضوی، رییس موسسه مطالعات و پژوهش‌های بازرگانی نیز ضمن ابراز رضایت از همکاری کارشناسان ژاپنی با قطعه‌سازان ایرانی افزود: همکاری در این زمینه بیشتر از طریق سرمایه‌گذاری و همکاری شرکای اروپایی یا کره‌ای با قدمتی طولانی شکل گرفته است. وی با بیان اینکه در گذشته حضور ژاپن در بازار ایران تنها در قالب واردات خودرو بوده است، گفت: تعامل و همکاری با صنعت خودرو و قطعه‌سازی ژاپن، سبب خارج شدن از فضای تک‌بعدی، افزایش بهره‌وری و ارتقای کیفی صنعت خودرو و قطعه‌سازی ایران خواهد شد.

رضوی اظهار کرد: همکاری با شرکت‌های قطعه‌ساز ژاپنی از طریق روش‌های مختلف سرمایه‌گذاری در ایران زمانی برای قطعه‌سازان داخلی معنا خواهد داشت که بدانند حاصل نهایی این سرمایه‌گذاری، دستیابی به بازارهای بین‌المللی صادراتی از جمله صادرات قطعه به ژاپن خواهد بود. همانند همکاری مکزیک و ژاپن که در نهایت منجر به حضور موفق صنعت خودرو و قطعه‌سازی مکزیک در بازار امریکا شد و تحت این شرایط آمادگی خود را برای همراهی و جلب همکاری مقامات داخلی مرتبط با قطعه‌سازی خودرو اعلام کردند.


ژاپن و روزآمد کردن خط تولید

درباره چگونگی این همکاری‌ها و اینکه ژاپن می‌تواند در چه بخشی به صنعت قطعه‌سازی کشور کمک کند، به سراغ یکی از قطعه‌سازان رفتیم. نادر روان گفت: ژاپن در تمام علوم پایه به طور تقریبی جزو تراز اول‌های دنیا محسوب می‌شود و حتی در بخش حمل‌ونقل و دیگر صنایع به راحتی می‌تواند نمونه آزمایشی (پایلوت) فناوری را وارد کشور کند. او ادامه داد: در نتیجه در بخش تولید، فناوری و روزآمد کردن دانش می‌توانند کمک‌های زیادی کنند، زیرا امروز از لحاظ فناوری به طور نمونه در بحث الکترونیک سیستم‌های خودرویی، در دنیا دارای رتبه‌های بالایی هستند.

روان گفت: بهترین کیفیت بلبرینگ در بازار، مربوط به قطعات ژاپنی است و با وجود حضور کره در عرصه‌های بین‌المللی هنوز ژاپنی‌ها حرف نخست را می‌زنند، چرا که آنها در کلاس‌های مختلف در حال فعالیت هستند و در کلاس‌های معمولی و در کلاس‌های لاکچری و دیگر سطوح حرف زیادی برای گفتن دارند. بدین ترتیب رضایت جهانی را با محصولات و فناوری خود به‌دست آورده‌اند.


بهره‌وری 2 مرحله‌ای

این فعال صنعت قطعه‌سازی در پاسخ به این پرسش که همکاری ژاپن و مکزیک، کشور مکزیک را به مرحله‌ای رساند که امروز صادرکننده قطعه به امریکاست، این امر چه زمانی برای ایران اتفاق خواهد افتاد، گفت: برای محقق شدن این امر، نیاز است برنامه کوتاه‌مدت و بلندمدتی در اختیار داشته باشیم. بر این اساس برنامه کوتاه‌مدت باید متمرکز داخل باشد و بیشتر قطعات در داخل تولید و تامین شود، اما در این راستا باید انتقال فناوری در حد استانداردهای یورو 5 و 6 و نیز تیر وان‌ها به داخل کشور و خط تولید اتفاق بیفتد.

او در ادامه به برنامه بلندمدت نیز در این زمینه اشاره کرد و گفت: در برنامه بلندمدت خود می‌توانیم به چشم‌انداز دوم و بحث صادرات برسیم. روان با تاکید بر اینکه با تدوین این 2 برنامه 5 ساله به راحتی این امر قابل دستیابی است، اظهار کرد: می‌توان 5 سال نخست را به نوسازی و ورود فناوری و تامین داخل و 5 سال دوم را به برنامه صادراتی اختصاص داد.


انتقال فناوری در دوره‌های مختلف

در دوران تحریم ژاپن جزو نخستین کشورهایی بود که با ایران قطع همکاری کرد. از این رو روان درباره راهکارهای پیشنهادی برای اتفاق نیفتادن تجربه چند سال تصریح کرد: این مسئله بستگی زیادی به نوع قراردادها و الزاماتی که در این همکاری‌ها از سوی ایران تعیین می‌شود، دارد.

وی ادامه داد: اگر این شرایط دوباره رخ داد و آنها قصد قطع همکاری داشتند باید بابت این قطع همکاری خسارت زیادی متوجه آنها باشد. این ضرر و آسیب، شاید باعث شود که آنها به تعهدات خود پای‌بندتر باشند. این فعال صنعت قطعه‌سازی تاکید کرد: راه حقوقی این است که نوع قراردادها تضمین‌کننده ادامه همکاری‌ها بین دو طرف باشد.

روان در پایان سخنان خود یادآور شد: به طور قطع باید در قراردادها انتقال فناوری مدنظر قرار گیرد. همچنین در بحث انتقال فناوری‌ها نیز باید در دوره‌های مختلف با ورود فناوری‌های جدید این امر رخ دهد و طرف قرارداد ملزم به انتقال فناوری روز به کشور مقابل باشد. چرا که یک فناوری بعد از یک یا 2 سال کهنه و از مسیر تولید خارج می‌شود.