به گزارش خبرنگار «پرشین خودرو»، در خبرها آمده بود که کمپانی خودروسازی کیا قصد دارد برای تصاحب بازار گرانقدر هندوستان، در این کشور کارخانه ای بسازد تا بلکه بتواند در سال 2018 با تولید بیش از 300 هزار دستگاه رقیب جدی سایر کمپانی های خودروساز شود.


بر اساس برخی گزارشات، هندوستان در حال تبدیل شدن به یکی از بازرهای مهم جهانی در زمینه های مختلف از جمله خودرو است و این یعنی تمامی تولید کنندگانی که توان هزینه کردن مبلغی هنگفت برای سرمایه گذاری در کشور 72 ملت هند را دارند؛ به صف خواهند شد.


شاید برای شما جالب باشد که بدانید کیا تنها خودروساز حاضر در هندوستان نیست که خط تولید و کارخانه ای مستقل در این کشور دارد و خودروسازانی همچون رنو، جنرال موتورز، ب ام و، فورد موتور، دایملر، كرایسلر، هوندا موتور و هیوندایی نیز در این کشور آسیایی فعالیت دارند.


هندوستان سال هاست که جمعیتش از مرز 1 میلیارد نفر گذر کرده و بازاری ارزشمند را برای تولیدکنندگان به وجود آورده است.


بسیاری از برندهای خودروسازی که سال هاست خودروهایشان در هندوستان و ایران عرضه می شود، با احداث کارخانه تولید خودرو در کشور هندوستان، به توسعه صنعت خودرو در این کشور کمک کرده اند اما از انجام این کمک برای طرف ایرانی فراری هستند.


شرکت رنو یکی از همین خودروسازان است که به تازگی محصول جدید ساندرو استپ وی خود را با کمک پارس خودرو به بازار ایران معرفی کرده است.


شرکت رنو قصد دارد خودروی ارزان قیمت کویید را به بازار ایران وارد کند و احتمال دارد این خودرو با قیمتی مشابه قیمت پراید عرضه شود اما به گفته مدیر عامل رنو پارس قیمت کویید تولیدی در هندوستان 4500 یورو و در برزیل با قیمت 6 هزار یورو عرضه می شود.


هنوز مشخص نیست این محصول تازه رنو را کدام خودروساز ایرانی می سازد اما سوال اینجاست که چرا خود رنو در ایران همانند هندوستان و برزیل، خط تولید و کارخانه احداث نمی کند؟ علت اینکه ساخت کارخانه خودروسازان بزرگ در کشور را بهتر از تولید مشترک می دانیم این است که ما این راه را قبلا رفته ایم و به دیواری سخت برخورد کرده ایم.
مسئله بسیار ساده است ما تنها خودروهایی را با مشارکت کمپانی های خارجی می سازیم که قبل از آن در کارخانه های همین شرکت ها در نقاط مختلف دنیا ساخته و حتی به کشورمان صادر نیز شده است مانند مگان که سودش در جیب ترکیه رفت و داغش بر دل ما ماند!


بنابراین عملا هیچ سودی از بابت تولید خودروهای مشترک برای کشور به وجود نمی آید و تنها حسرت است که می ماند و دیگر هیچ! چگونه انتظار صادرات 30 درصد از محصولاتی را داریم که در کشورهای دیگر با قیمتی ارزانتر تولید و صادر می شوند؟ وقتی خودرویی در هند با قیمت 18 میلیون به فروش می رسد و ما همان خودر را کمی ارزانتر از 30 میلیون تومان قیمت گذاری می کنیم، آیا صادرات این محصول ممکن است؟ آیا کشوری حاضر می شود خودرویی با قیمتی گرانتر از سایر بازار ها از ما خریداری کند؟


اما 2 سوال در حوزه خودرو و مشارکت با خودروسازان پیش می آید:


نخست آنکه چرا کمپانی های خودروسازی همچون کیا و رنو که سال هاست در بازار ایران حضور دارند، در این مدت هیچ تلاشی نکرده اند و البته ما هم هیچ اجباری نکردیم که در ایران کارخانه بسازند؟


دومین سوال این است که آیا خودروسازان بزرگ کشور ما که در ادعا حرف اول را می زنند، تا به حال برای ورود هرچند ناچیز به بازار هند کاری کرده اند؟ یا فکری و برنامه ای برای ورود به بازار 1 میلیاردی هندوستان دارند؟


در روزهای گذشته فرصتی پیش آمد تا از نماینده شرکت رنو فرانسه در ایران سوال اول را بپرسیم و البته هر چه سعی کردیم جوابی قاطع نگرفتیم و تنها پیمان کارگر به گفتن این چند جمله بسنده کرد که: اگر خودروسازهای ایرانی برای تولید خودروهای معرفی شده ما علاقه نشان ندهند، خودمان برای تولید ورود می کنیم.


اما شاید این سوال را باید فعالان بخش صنعت و خودرو ایران پاسخ دهند که چرا در هند می شود اما در ایران ...؟