به گزارش «پرشین خودرو»، آمارهای جهانی می گوید که ایران و تهران بیشترین موتورسیکلت دنیا را در خود جای داده. این یعنی حدود 60 کارخانه موتورسازی خط تولید فعالی دارند. دوچرخه دودی اوایل دهه 20 که از انگلیس وارد ایران شد و دهه بعد ایتالیایی اش آمد، بنابر اقتضای زندگی شهری در ایران دارد روز به روز محبوب تر می شود. هرچند که به قاتلی سیار شبیه تر است تا مرکبی خوش عنان. اسکندر مومنی رئیس پلیس راهوار درباره خطرات موتور می گوید: علیرغم اینکه شاهد کاهش تصادفات رانندگی هستیم اما موتورسیکلت همچنان یکی از پایه های تلفات رانندگی محسوب می شود. این در حالی است که با حداقل رعایت مقررات و عدم تخطی از سرعت مطمئنه می توان تلفات موتورسیکلت ها را به حداقل رساند. به گفته وی متاسفانه 70 درصد موتورسواران به علت ضربه به سر جان خود را از دست می دهند در حالی که با استفاده از یک کلاه ایمنی استاندارد می توان از بروز جراحات جلوگیری کرد. میزان تلفات دهه 80، 4 برابر دهه 70 از اوایل دهه 60 که موتور سوزوکی جی اس ۱۰۰۰ به ایران آمد، چنان زاد و ولدی در کارخانه های ایرانی شروع کرد که تقریبا خیلی از خانواده های ایرانی را صاحب دوچرخه گازدار کرد. این وسیله نقلیه همراه با همه گیر شدنش خیلی ها را زمین انداخت و خیلی ها را کشت. جوری که به گفته جعفر ستایش ولی پور، سرهنگ نیروی انتظامی کارشناس ارشد مهندسی راه و ترابری مقایسه تلفات دهه 70 و 80 نشان می دهد که این آمار 4 برابر افزایش پیدا کرده است. این درحالی است که کمتر 500 هزار موتور سوار بیمه دارند و بیش از 6 میلیون موتورسوار بدون بیمه شخص ثالت در خیابان ها ویراژ می دهند. بخش مهمی از کسانی با موتور سروکار دارند، از طریق آن نان می خورند. اکبر مومنی که سالهاست در کار پیک موتوری است، در گفت و گو با نامه درباره علت محبوبیت این شغل می گوید: در این کار همیشه پول نقد دست خودت است و اگر کمی باهوش باشی و بتوانی و وارد کارهای بانکی برای مشتریان هم بشوی میزان درآمدت به بالای دو میلیون می رسد. وی درباره خطرات این کار ادامه می دهد: هر کاری خطرات خودش را دارد. باید در کارت اشراف داشته باشی اما مگر کارگری معدن خطر ندارد؟ چرا این کار را انجام می دهند؟ چون درآمد خوبی دارد. از طرف دیگر در این کار آقای خودت هستی. هر وقت که بخواهی می توانی بروی سرکار. کاری که همیشه هست این طور که این موتورسوار حرفه ای می گوید این قدر میزان درخواست برای پیک موتوری بالاست که مسئولان شرکت های پیک موتوری نمی توانند جریمه ات کنند که چرا دیرآمدی؛ چون کار زیاد و است و هر وقت که برسی می توانی چند سرویس بروی و برگردی و دوباره بنشینی تو صف. از طرف دیگر شرکت ها هم ترجیح می دهند با پیک های موتوری کار کنند. چون اگر بر فرض بخواهند برای کارهای بانکی یک نفر را به طور ثابت استخدام کنند، کار به این سرعت انجام نمی شود. پیک های موتوری عجله دارند که کارشان زودتر تمام شود که به سرویس های دیگر برسند. کاری که ممکن است یک کارمند چندان برایش عجله ای نداشته باشد. این است که شرکت ها هم سرعت کار برایشان مهم است می خواهند که کارهای بانکی را به چنین افرادی بدهند. البته در این کار متاهل ها کمتر حضور دارند. چون خانواده شان می دانند عزیزشان روی دوچرخ امرار معاش می کند و برف و باران اگر پشت شیشه های ماشین زیبا باشند، بی گمان برای موتورسوارها صحنه ای می آفریند که خیلی موقع ها به مرگ ختم می شود. با این همه موتورسواران پایتخت حال و روز خوبی از نظر بیمه و آینده کاری ندارند. آنها هر شب شکر روزی را دارند که در آن بلایی سرشان نیامده. شاید اگر خیلی از پیک های موتوری که تمام زندگی شان وابسته به دوچرخه ای دودی است اگر کار بهتری می توانستند پیدا کنند، آن وقت سراغ این کار نمی آمدند. البته اگر اژدهای ترافیک این قدر چنبره منحوسی روی تهران نداشت آن وقت شاید موتور سیکلت نه قاتق نان می شد و نه قاتل جان.