به گزارش «پرشین خودرو» به نقل از اول نیوز، این شرایط به حدی نابهنجار است كه وقتی یك فرد از كشورهای دیگر به ایران سفر می كند، متحیر می شود و بعضا دچار شوك. شوخی نیست که یک ملت هر ساله حدود سی هزار نفر از افراد خود را کشته یا مجروح کند. همه قشرها از وزیر، وکیل و استاد دانشگاه گرفته تا ورزشکار، بازیگر، کارمند و کارگر هر از چندگاهی به سوگ یکی از همکاران خود می‌نشینند. مثل بسیاری از ما، شاید این از دست رفتگان مانند مرحوم کریمی راد وزیر دادگستری، مرحوم آیدین نیکخواه بهرامی و مرحومه خانم پوپک گلدره گمان نمی‌کردند جان خود را در یک تصادف ناگهانی از دست بدهند. به راستی ما را چه شده است که یکی از بی فرهنگ ترین مردم دنیا در رانندگی از آب درآمده ایم به طوری که در کنار معرفی جاذبه‌های گردشگری در ایران، «هشدار جدی نسبت به رانندگی خطرناک ایرانیان» یکی از بخش‌های جدایی ناپذیر کتابچه‌های راهنمای جهانگردان است؟ مگر ما چگونه رانندگی می‌کنیم که فیلم رانندگی و نیز نحوه عبور عابران در ایران، تبدیل به یکی از انواع کلیپهای پربیننده و خنده‌دار در اینترنت با صدها هزار بیننده شده و آبروی «ایرانی» را به حراج گذاشته‌ایم؟ هر چه هست ما اصلاح ناشدنی نیستیم و الاّ ایستادن خودروها در پشت خط عابر پیاده و نیز بستن کمربند ایمنی، امروز در میان ما فراگیر نشده بود… به نظر می‌رسد یک عامل اساسی که چنین ما را گرفتار کرده، این است که در ایران اساسا از ابتدا کلمه «رانندگی»، غلط معنا شده است.. ضرورت ها وتنگناها، فرهنگ بد رانندگی را تقویت می کنند و اگر در خیلی از موارد استاندارد جهانی و یونسکو درست اجرا شود خیلی از این تخلفات نیز کاهش می یابد. مثلا به ازای هر واحد اتومبیل 60 یا 59 مترفضای پارکینگی یا ترافیکی در شهر لازم است، اما در ایران بسیار پایین تر از این حد است یعنی برای هر ماشینی 14 یا15 متر، استانداردها در ایران وجود ندارد و یکی از عوامل عدم شکل گیری عنصر فرهنگ رانندگی است. محمدولی علیی جامعه شناس کشورمان بیان کرد: اگر قواعد راهنمایی و رانندگی گذاشته می شود برای رفاه خود افراد است، ولی مردم هنوز به آن راز و رموزی که چرا قوانین راهنمایی و رانندگی به نفعشان است نرسیده اند. وی در ادامه افزود: وقتی من یک ربع تا نیم ساعت بطور متوسط زمان دارم که به سرکارم برسم وهرروز این زمان راطی می کنم، ولی امروز متوجه می شوم که در مسیر یک چاله بزرگ ایجاد شده و برای اینکه به موقع سر کارم برسم یک جاهایی مجبور می شوم علی رقم میل باطنی ام خلاف کنم واین تازه برای فردی است که همیشه قوانین را پذیرفته است. ایشان عنوان کرد: ضرورت ها وتنگناها، فرهنگ بد رانندگی را تقویت می کنند و اگر در خیلی از موارد استاندارد جهانی و یونسکو درست اجرا شود خیلی از این تخلفات نیز کاهش می یابد. مثلا به ازای هر واحد اتومبیل ۶۰ یا ۵۹ مترفضای پارکینگی یا ترافیکی در شهر لازم است اما درایران بسیار پایین تر از این حد است یعنی برای هر ماشینی ۱۴ یا۱۵ متر، استانداردها در ایران وجود ندارد و یکی از عوامل عدم شکل گیری عنصر فرهنگ رانندگی است. علیی افزود: در مناسبات مختلف به هم تعارف می زنیم، ولی چرا سر چهار راه ها حاضر نیستیم که به دیگران حق تقدم بدهیم و تعارف کنیم؟ علتش این است که عنصر اول یعنی احترام در فرهنگ ما نهادینه است اما عنصر فرهنگ رانندگی هنوزجایش را پیدا نکرده است. این جامعه شناس اظهار داشت: متاسفانه فرهنگ رانندگی اصلا وارد نشده ا که بگوئیم این درست است یا نه، در ایران قوانین راهنمایی و رانندگی را مجبوریم به صورت دیکته ای انجام دهیم. وی در پایان افزود: من سوالم این است که در جامعه آمریکا یا در هر جامعه دیگری مردم ازقوانین اجتماعی شان حفاظت وحراست می کنند، یعنی اگر یک نفر سر چهار راه از چراغ قرمز رد شود، اگر شماره اش در ذهنش بماند به پلیس اطلاع می دهد، اما اینجا یک نوع رشادت، جسارت ویک نوع تفوق رفتاری محسوب می شود و به عبارتی نهادینه نشده است.