به گزارش «پرشین خودرو»، این اولین بار در 20 سال اخیر است که کارخانه‌ای برای تولید خودرو در فرانسه تعطیل می‌شود و از قضا متعلق به بزرگ‌ترین خودروساز این کشور است. پژو بیش از یک سال پیش اعلام کرد که قلب این کارخانه پس از 40 سال فعالیت مداوم خواهد ایستاد، اما مرگ تدریجی اولنه از همان روز شروع شد؛ چرا که اعتصاب‌های پیاپی کارگران در اعتراض به این تصمیم ضربان تولید را آهسته و آهسته‌تر می‌کرد. با این حال تانیا ساسس، رهبر بزرگ‌ترین اتحادیه کارگران این کارخانه لحظه خروج آخرین خودرو را لحظه‌ای مهم خوانده که کارگران این کارخانه تصمیم گرفتند شاهدش باشند. او می‌گوید برای این کارگران حضور در این صحنه همچون سوگواری برای توقف تولید در این کارخانه است. با این حساب کارگران در کنار تحلیل‌گران صنعت خودروی اروپا باید منتظر سوگواری‌های بیشتری باشند؛ چرا که کاهش تقاضا بسیاری از خودروسازان را وادار به اخذ تصمیم مشابهی کرده تا بتوانند هزینه‌ها را پایین بیاورند و سود را بالا ببرند. تحلیل‌گران می‌گویند کارخانه خودروسازی برای آنکه سودده باشد، باید دستکم با 80 درصد ظرفیت تولیدش فعال بماند،اما امروز بسیاری از بزرگ‌ترین کارخانه‌های خودروسازان شاخص اروپا با 70 درصد ظرفیت تولید یا کمتر از آن به حیات ادامه می‌دهند. گروهی دیگر در مخالفت با تعطیلی فعالیت‌ها، از جمله موسسه تحقیقاتی IHS در حوزه خودرو می‌گویند بسیاری از کارخانه‌های خودروسازی در کشورهایی چون روسیه می‌توانند در سال 26 میلیون خودرو تولید کنند، یعنی 7 میلیون بیش از آنچه امروز تولید می‌کنند و مردم هم خودروهایشان را خواهند خرید. امروز اگر در اروپا قرار باشد ظرفیت تولید را با تقاضا تطبیق داد 18 کارخانه دیگر در ابعاد اولنه باید تعطیل شوند. فورد سال گذشته اعلام کرد 3 کارخانه‌اش در اروپا را تعطیل و 5 هزار و 700 شغل را حذف می‌کند. اوپل، شاخه اروپایی جنرال موتورز هم گفته در ماه دسامبر کارخانه‌اش در شهر بوخوم آلمان را تعطیل می‌کند که 3 هزار و 100 کارگر دارد. فیات، بزرگ‌ترین خودروساز ایتالیا هم در سال 2011 کارخانه‌اش در سیسیل ایتالیا را تعطیل کرد و تعطیلی کارخانه پژو-سیتروئن بخشی از برنامه‌ای است که نهایتا تا سال 2015 بیش از 11 هزار کارگر را بیکار می‌کند. به محض آنکه خودروسازان تعطیلی کارخانه‌ها را اعلام یا آغاز می‌کنند فشار مخالفت‌ها افزایش می‌یابد و درست هر بار این فشار از طریق اتحادیه‌های کارگری به دولت‌ها وارد می‌آید تا روند این توقف‌ها را متوقف یا دستکم کُند کنند. یان فچر از موسسه IHS می‌گوید: «به دلایل سیاسی و اتحادیه‌ای در بسیاری از کشورها واکنش بسیار شدید بوده‌ است. به نظر می‌رسد رکود و بحران شدیدی که دامن صنعت خودرو اروپا را گرفته و حالا عمرش دیگر به 5 سال رسیده، همه را سردرگم کرده است. فرانسوا اولاند، رییس جمهور فرانسه تعطیلی اولنه را «غیرقابل قبول» خواند، اما کمی بعد گزارشی از سوی وزیر صنایع کابینه‌اش آن را «اجتنا‌ب‌ناپذیر» دانست. خود خودروسازان هم هرگز در امان نبوده‌اند. در کارخانه فورد در بلژیک، کارگران مدیر کارخانه را مدت کوتاهی به گروگان گرفتند. اتحادیه‌ها کارگری در بوخوم اجرای برنامه‌های جنرال موتورز را به تعویق انداختند و نام کارگران کارخانه فیات بعد از 2 سال هنوز در فهرست دریافت حقوق است. به گزارش دنیای اقتصاد، همین امسال اعتصاب کارگران پژو-سیتروئن تولید را در فاصله ماه‌های ژانویه تا مه – زمانی که اتحادیه با مدیران فرانسوی به توافق رسید - کاهش داد و خودروساز فرانسوی در ماه جولای اعلام کرد سهمش از بازار از 9/12 به 2/12 رسیده است. در این میان شاید بهترین چاره کاستن از اعتراض‌ها مراعات حال کارگران و ارائه پیشنهادهای تازه باشد. پژو-سیتروئن به ارائه برخی خدمات پس از بیکاری و جست‌وجوی شغل تازه برای کارگران بیکار متعهد شده و می‌گوید از جمعیت 3 هزار نفری کارگرانش تا به حال 2 هزار و 700 نفر شغل تازه یافته‌ و بار دیگر به استخدام پژو-سیتروئن یا کارفرمای تازه‌ای درآمده یا در آستانه آنند. اتحادیه‌های کارگری، اما می‌گویند هنوز هزار و 100 نفر در جست‌وجوی کارند. خودروساز فرانسوی هفته گذشته با اتحادیه‌ها بر سر توقف یا کاهش افزایش دستمزدها به توافق رسید و در مقابل باید سرمایه‌گذاری‌های تازه و تولید مدل‌های جدید را ادامه دهد. پژو متعهد شده تا 3 سال آینده دیگر هیچ کارخانه‌ای را در فرانسه تعطیل نکند. رنو، رقیب هم‌وطن پژو-سیتروئن هم برنامه مشابهی دارد. رنو از توافقش با اتحادیه‌های کارگری خبر داد که بر اساس آن 17 درصد از نیروی کارش را مرخص می‌کند و تنها در ازای موافقت اتحادیه‌ها با عدم‌افزایش دستمزد کارگرانش بود که تضمین کرد تا 3 سال آینده هیچ‌یک از کارخانه‌هایش را در فرانسه تعطیل نمی‌کند. رنو البته متعهد شده میزان تولید داخلی را تا سال 2016 در حدود 35 درصد افزایش دهد و به 710 هزار دستگاه برساند.