به گزارش «پرشین خودرو» به نقل از زومیت، به باور رولزرویس زمان زیادی طول نخواهد کشید که کشتی‌های رباتیک کاملا بدون خدمه به خدمت در اقیانوس‌ها مشغول شوند.
سال ۲۰۱۴ بود که رولزرویس از چشم‌انداز حمل و نقل دریایی رباتیک در آینده پرده‌برداری کرد. رولزرویس بر این باور است که این کشتی‌ها تا سال ۲۰۲۰ به واقعیت خواهند پیوست. در همایش تکنولوژی‌های کشتی بدون سرنشین که در آمستردام برگزار شد، بخش ابتکار حمل و نقل دریایی بدون سرنشین رولزرویس (AAWA) از یک کشتی سفید رنگ رونمایی کرد که به نظر می‌رسد تمام موانع موجود در آن رفع شده باشد.
به گفته‌ی رولزرویس میزان شباهت کشتی‌های آینده به کشتی های امروزی همانند شباهت کشتی سانتا ماریا (کشتی کریستوف کلمب) به کشتی کوئین الیزابت (پیشرفته‌ترین ناو هواپیمابر نیروی دریای سلطنتی بریتانیا) است. کشتی‌های آینده هیچ گونه خدمه‌ای نخواهند داشت و دستورات خود را از طریق کامپیوتر و از اپراتورهای مستقر در خشکی‌ها دریافت خواهند کرد. ظاهر این کشتی همانند یک نهنگ بر روی سطح آب است که هیچگونه سازه‌ی فوقانی و عرضه در آن‌ها وجود ندارد. همچنین به دلیل وجود پیشرانه‌ی دوستدار محیط زیست، این کشتی ها در هنگام حرکت، به شکل ترسناکی بی صدا هستند.
رولزرویس برای تحقق بخشیدن به چنین طرح آینده نگرانه‌ای به همکاری با شرکایی مانند Fienferries، ESL Shipping، دانشگاه فنی تمپر و Brighthouse Intelligence پرداخته است. این پروژه در اصل بخشی از یک پروژه‌ی بزرگ‌تر ۷.۴۸ میلیارد دلاری است که از سال ۲۰۱۷ آغاز شده است. در این پروژه نواحی مورد استفاده، شرایط تجاری، نحوه‌ی یکپارچه سازی این کشتی با کشتی‌های معمول و همچنین مشکلات مربوط به عملیاتی کردن چنین کشتی ای مورد بررسی قرار می‌گیرد.
یکی از کلیدی‌ترین نکات موجود در طرح رولزرویس این است که استفاده از این کشتی‌ها به صورت ناگهانی اتفاق نیفتد. این کشتی‌ها قرار است تدریجا و همگام با پیشرفت تکنولوژی به کار گرفته شوند. همانند تکنولوژی‌هایی نظیر سیستم‌های مبتنی بر ابر (Cloud-based systems)، کشتی‌های بدون سرنشین نیز نیاز به زمان دارند تا بتوانند با استفاده از اطلاعات جمع‌آوری شده کشتی‌های مختلفی را برای انجام ماموریت‌های متفاوت طراحی کنند.
بخشی که بر اساس این طرح در بین تمام این کشتی‌ها مشترک خواهد بود این است که آن‌ها توسط کامپیوتر و با استفاده از سیستم‌هایی نظیر دوربین‌ها، سیستم‌های مادون سرخ، رادار، لیدار (رادار لیزری)، میکروفون، سونار و GPS کنترل خواهند شد. با این وجود نگرانی که در این مساله وجود دارد یکی این است که این سیستم‌ها روی چه نوع پهنای باندی کار خواهند کرد و ضمنا عملکرد آن‌ها در دنیای واقعی چگونه خواهد بود.
این تنها یکی از مشکلاتی است که نیاز به حل و فصل دارد. با این وجود، AAWA می‌گوید که استفاده از چنین کشتی‌هایی مزایایی بسیاری به همراه دارد. این کشتی‌ها نیازی به عرشه، محل استقرار و استراحت خدمه و حتی قایق نجات ندارند. ساخت و استفاده از این کشتی ها ارزان قیمت‌تر خواهد بود و می توانند بار بیشتری را نیز حمل کنند. انعطاف پذیری این کشتی ها بالاتر است و احتمال وقوع خطای انسانی نیز در آن‌ها بسیار پایین است. استفاده از این تکنولوژی‌های جدید البته می تواند نقش مخرب اقتصادی نیز داشته باشد، درست همانند وضعیتی که اوبر (Uber) و (Spotify) در حوزه‌ی فعالیت خود ایجاد کرده اند.
بر اساس این طرح اصلی‌ترین مشخصه‌ی این کشتی‌ها مربوط به قابلیت تنظیم شونده و پویای آن‌ها در تصمیم گیری و خود مختاری است. سطح خودمختاری و خودکار بودن این کشتی‌ها را می‌توان از پایین‌ترین سطوح یعنی زمانی که کامپیوترها تنها به دستورات اپراتور انسانی عمل می‌کنند تا بالاترین سطوح یعنی زمانی که کامپیوترها حتی به فرامین انسان‌ها عمل نکنند تنظیم کرد. این کشتی‌ها می‌توانند طوری تنظیم شوند که سطح خودکار بودن خود را بر اساس وظیفه‌ی محول شده تنظیم کنند.
در بیشتر اوقات کشتی در وضعیت تمام خودکار قرار دارد، مانند زمانی که در حال حرکت در دریاهای آزاد باشد. همچنین اگر اتفاقی رخ دهد کامپیوتر می تواند بدون دخالت انسان، اصلاخات مد نظر خود را اعمال کند و یا می تواند از اپراتور انسانی درخواست دستور کند و حتی می‌تواند کنترل را به طور کامل در اختیار انسان قرار دهد. این طرح ادعا می کند که به لطف وجود تکنولوژی‌های خودران در اتومبیل‌ها، هواپیماها و روبات‌ها این تکنولوژی‌ها به اندازه‌ی کافی توسعه یافته هستند.
این برنامه همچنین پیش بینی می‌کند که در آینده، کشتی‌های رباتویک امکان انجام هماهنگی با کشتی‌های دیگر موجود در منطقه را هم داشته باشند. در نتیجه‌ی این برنامه کشتی‌ها این امکان را خواهند داشت تا از تجربیات یکدیگر برای بهبود کارایی خودشان استفاده کنند.
البته برخی اوقات احتمال دارد که شرایط غیر منتظره و سختی پیش بیاید که حتی پیشرفته‌ترین سیستم‌های کامپیوتری نیز نیاز به کمک انسان داشته باشد. ممکن است آسیب دیدن دستگاه‌ها به صورت عمدی و یا اتفاقی باعث شود که آن‌ها ناگهان به طور کامل از کار بیفتند. در یک چنین شرایطی لازم است که سیستم‌ها توانایی ارتباط به مرکز را داشته باشند و بتوان با برگرداندن آن‌ها به شرایط قبلی، کشتی را به محدوده‌ی امن رساند.
اصلی‌ترین چیزی که برای شرایط اضطراری پیش بینی شده است یک ایستگاه کنترل کوچک است که از طریق ماهواره و ارتباط زمینی با کشتی در ارتباط است. این سیستم‌ها برای کاهش ریسک از کار افتادگی باید بتوانند ارتباطی دو طرفه و دقیق را فراهم کند. اپراتور با کمک چنین سیستم‌هایی می تواند در آن واحد چندین کشتی را کنترل و هدایت کند و در صورت بروز خطا، در همان لحظه و به طور مستقیم نسبت به اصلاح مسیر و شناسایی خطای صورت گرفته اقدام نماید.
در خصوص خدمه‌ی کشتی باید گفت که چشم انداز رولزرویس تولید کشتی کاملا بدون خدمه است اما همچنان خدمه در اینگونه کشتی‌ها نقش خواهند داشت. در درجه‌ی اول ممکن است به دلایل قانونی و تاکید بر مسائل مربوط به بیمه همچنان خدمه در کشتی حضور داشته باشند تا در شرایط اضطراری و زمان ارتباط با کشتی‌های معمولی کنترل کشتی را بر عهده بگیرند. همچنین انتظار می‌رود که در بندرگاه‌ها برای اطمینان از بارگیری صحیح کشتی همچنان به خدمه‌ی انسانی نیاز باشد.
مانع بعدی در سر راه کشتی های بدون سرنشین به قوانین مربوط می‌شود، اینکه آیا اصلا یک کشتی بدون سرنشین قانونی است؟ اگر حادثه ای پیش بیاید چه کسی مسئول است؟ نحوه‌ی تطابق این کشتی‌ها با قوانین به چه صورت خواهد بود و قوانین مربوط به آن‌ها چگونه خواهند بود؟ مورد دیگر نیز شرایط اورژانسی است. از آنجایی که یک کشتی روباتیک نمی‌تواند به طور مستقیم به کشتی‌های آسیب دیده کمک رسانی کند، آیا خواهد توانست تا با استفاده از حسگرهای دقیقش آن‌ها را هدایت کرده و نجات دهد؟
برای پاسخ به این دسته سوالات و رفع موانع قانونی، ایمنی و فنی، AAWA قصد دارد تا سال آینده از مفهومی جدید در این خصوص پرده برداری کند. همچنین این کنسرسیوم در حال کار بر روی سیستم‌های شبیه‌ساز است تا حسگرها و تکنولوژی‌های مختلف موجود را در کشتی FinFerries مورد آزمایش قرار دهند. این کشتی در فاصله‌ی دو شهر Korpo و Houtskar در حرکت است.
اسکار لواندر معاون مدیر بخش اختراعات رولزرویس در این مورد می گوید:
این کار در حال انجام شدن است و سوالی که در خصوص ان وجود دارد نه در مورد موجودیت آن بلکه در مورد زمان عملیاتی شدن آن است. برای به واقعیت رساندن کشتی های بدون سرنشین به این تکنولوژی‌ها نیاز است و AAWA در حال انجام پروژه‌ی آزمایش حسگرهای آرایه ای در شرایط آب و هوایی و عملیاتی در کشور فنلاند است تا بتوانند عملکرد و ارتباطات کشتی های بدون سرنشین را شبیه سازی کنند. ما تا پایان این دهه کشتی‌های کنترل از راه دور را خواهیم دید.
نظر شما