امروزه افتخارات مرسدس بنز در مسابقات سرعت همانند ۶۲ سال پیش در حال تکرار است. امسال آن‌ها نه‌تنها قهرمان مطلق فرمول یک هستند، بلکه سطح بالایی از فناوری را در خودروهای خود به نمایش گذاشتند. تیم دایملر بنز، در سال‌های ۱۹۵۰ نیز حضور قدرتمندی در مسابقات فرمول داشت و خودروی W196 بنز با رانندگی مانوئل فانگیو آرژانتینی، در تمامی مسابقاتش بین سال‌های ۱۹۵۴ و ۱۹۵۵ به قهرمانی رسید.

فانگیو در ابتدای فصل ۱۹۵۴ برای مازراتی رانندگی می‌کرد و بعد به تیم دایملر پیوست، چرا که خودروی W196 تا مسابقه چهارم، هنوز آماده نبود. در آن دوران، تیم دایملر بنز از دو مدل W196 در مسابقات فرمول استفاده می‌کرد. فرق این دو مدل در قاب بزرگی بود که روی چرخ‌ها قرار می‌گرفت و قابل باز شدن بود. طبیعتا مدل قابدار برای مسیرهایی که قرار بود سرعت بالایی داشته باشند، به دلیل وضعیت آیرودینامیک بهتر، طراحی شده بود و مدل دیگر بدون قاب و با وزن کمتر، برای مسیرهای پرپیچ و خم مناسب بود (تصویر هر دو مدل از این خودرو را در ادامه مشاهده می‌کنید). پیشرانه W196 در آن مسابقات هشت سیلندر ۲.۵ لیتری بود که در حالت استاندارد ۲۵۰ اسب بخار قدرت داشت؛ اما به ۲۹۰ اسب بخار، ارتقاء یافته بود.

به عقیده کارشناسان، خودروی  کلاسیک W196 فراتر از زمان خود طراحی شده بود و خصوصا در بحث آیرودینامیک، انقلابی و الهام‌بخش دیگر خودروسازان جهان شد. طراحی آن خودرو، سطح کیفی خودروهای اسپرت را ارتقاء داد و اکنون یک طراح آینده‌نگر کره‌ای را به تلاش برای ایده‌پردازی چنان ابرخودرویی واداشته است. مدل مفهومی ۲۰۴۰-X196R قرار است ما را به کلاس GT در ۲۳ سال بعد ببرد.

مسلما در سال ۲۰۴۰ تمامی جاده‌ها در تسخیر خودروهای بدون راننده است و این امر مسابقات کلاس GT را هم تحت تأثیر قرار خواهد داد. وقتی راننده‌ای در کار نباشد، فناوری حرف اول را می‌زند و احتمالا حرکت خودروها در سرعت ۵۰۰ کیلومتر بر ساعت، چیز عجیبی نخواهد بود. فضای این خودرو مثل یک هواپیما، برای شکافتن هوا و حرکت عالی روی جاده ساخته شده است؛ پس به جای پیشرانه‌های بنزینی یا برقی، توربین‌های جت، آن را حرکت خواهند داد. این توربین‌ها در قسمت عقب قرار دارند و دو اگزوز بزرگ، در عقب را شامل می‌شوند.

در قسمت جلو فضایی برای راننده درنظر گرفته نشده است و حتی یک بچه‌گربه هم در آن جای نخواهد گرفت. باله عقب برای هدایت این هواپیمای زمینی لازم به نظر می‌رسد؛ اما در طرح اصلی مین‌وونگ ایم، چنین چیزی وجود ندارد. چرخ‌های جلو عمدا شبیه به پره‌های ملخ هواپیما ساخته شده و در قسمت عقب کاملا زیر قاب قرار گرفته‌اند. طول این مدل مفهومی ۴.۸۷۵ متر است و با عرض ۲ متر، فقط ۱.۱ متر ارتفاع دارد.

در پایان این مطلب، ذکر این نکته خالی از لطف نیست که یک دستگاه W196 کلاسیک، سال ۲۰۱۳ در یک حراجی به قیمت ۲۹.۶ میلیون دلار فروخته شد تا در رتبه سوم گران‌ترین خودروهای تاریخ قرار گیرد.

منع: زومیت