به گزارش خبرنگار پرشین خودرو، بدون شک صنعت خودروسازی کشور نمی توان بی نیاز از خارجی ها شود وقتی که صنایع مکمل آن در وضعیت خوبی قرار ندارند.

زنجیره خودروسازی کشور تشکیل شده است از تامین کنندگان مواد اولیه برای قطعه سازان، قطعه ساز و خودروساز.

این 3 گروه با یکدیگر صنعت خودروسازی را تشکیل می دهند و هر کدام از این 3 بخش نتواند همپای سایر اعضا حرکت کند، چرخ تولید صنعت خودرو خواهد لنگید.

مهمترین بخش که آغاز کننده چرخه تولید است تامین کنندگان مواد اولیه هستند یعنی، فولاد، آلومینیوم، مواد پلیمری، انرژی و مواد معدنی که در کشور ما از حیث وجود منابع طبیعی کمترین محدودیت وجود دارد اما ایشان هر کدام با مشکلات و بی برنامگی های گوناگونی دست به گریبان هستند که مانع اثر گذاری صد در صدی در زنجیره خودروسازی می شود.

وقتی حتی برخی از این تامین کنندگان، خام فروشی اولیه را بر کارخانجات داخلی دارای اولویت دانسته و یا سعی می کنند به بهانه های مختلف همانند نرخ ارز، قیمت خود را افزایش دهند این بدان معنی است که این بخش از صنعت خودروسازی کشور نتوانسته است خود را با سایرین همراه و همگام کند.

در مقابل صنعت قطعه سازی قرار دارد که دائما به هل دادن و کمک این و آن وابسته بوده و با تمام داشته های خود همیشه از نداشتن گله دارد.

صنعت قطعه جزو قدیمی ترین صنایع فعال کشور است که سهم خوبی در اشتغال و اقتصاد کشور بازی کرده و می کند اما؛ سو مدیریت و زیاده خواهی و البته تک روی این صنعت را نیز با چالش های جدی رو به رو کرده است. صد ها قطعه ساز در کشور فعال هستند اما تنها چند قطعه ساز با کمک برخی مجموعه های خودرویی توانسته اند به آن حدی برسند که دست به صادرات زده و برای خود بازاری در خارج از مرزها ایجاد کنند.

سایرین هنوز در فکر دریافت وام بلند مدت، ورود تکنولوزی توسط غیر و هدیه به ایشان و کپی برداری هستند. متاسفانه درصد بسیاری از قطعه سازی کشور جزو این دسته قرار می گیرند. این قسم از قطعه سازان حاضر نیستند پا پیش گذاشته و برای ورود دانش فنی و تکنولوژی روز هزینه کنند اما دعوت شدن به مجامع بزرگ تخصصی قطعه را بسیار دوست دارند.

دوست دارند همکار فرانسوی ها شوند اما هزینه کردن را دوست ندارند!

دوست دارند به بازار جهانی رنو دست یابند اما؛ کیفی سازی را دوست ندارند!

دوست دارند جزو تامین کنندگان اصلی قطعات خودروهای جدید کشور باشند اما تکنولوژی جدید را نمی دانند!

مشکل قطعه سازی بار بسیار سنگینی را بر دوش ضلع سوم این مثلث یعنی خودروساز گذاشته است زیرا تامین قطعه با قطعه ساز است اما وجود برخی از قطعات بی کیفیت صدای اعتراض مردم را در می آورد و مشتری که قطعه ساز نمی شناسد بنابراین به سراغ خودروساز می رود.

اماهمین ضلع سوم نیز بی گناه نیست و در این آشفته بازار صنعت خودروی کشور سهم خودش را دارد. خودروسازان ما پس از 50 سال از آغاز تولید اولن محصولات خود هنوز نمی دانند که قرار است مونتاز کار باشند و یا خودروساز؟ قرار است مردم و مشتری را راضی نگه دارند و یا تنها به فکر پر کردن جیب خود باشند؟

خودروسازان ایرانی سال ها برای برنامه ریزی و تدوین نقشه راه مجموعه خود زمان داشتند اما؛ این فرصت را از دست داده و در پایان عمر خودروهای درون سوز تازه به فکر تولید خودروهای ملی درون سوز افتاده اند!

یعنی جهان به سوی خودروی الکتریکی و خودران حرکت می کند و برخی از کشورها برنامه جایگزین کردن این خودروها را به جای خودروهای بنزین سوز در ذهن می پرورانند اما خودروساز ما هنوز به فکر این است که در 10 سال آینده بتواند یک خودروی بنزینی و یا دو گانه سوز ملی بسیازد که پس از 20 سال بتواند به بازارهای جهانی راه پیدا کند.

دقیقا زمانی که شاید دیگر خبری از خودروی بنزینی در سطح شهرهای بزرگ نباشد و خودروهای هیبرید و برقی خیابان ها را اشغال کرده باشند.

بی شک نبود نقشه راه برای صنعت خودرو اشکالی است که در تمام این سال ها به دولت ها و وزرای صنعت وارد است. شاید اگر از ابتدا می دانستیم که از کجا به کجا می خواهیم برسیم؛ آنوقت این 3 ضلع صنعت خودروسازی کشور با هم هماهنگ تر بوده و یکی چپ و دیگری به راست حرکت نمی کرد.